Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013

Χρυσοσκονη.

Εψαξα μεσα μου τη πιο δυνατη αναμνηση.
Δεν χρειαστηκε πολυ ωρα.
Ηταν εκει, μπροστα μπροστα λες κ ηξερε οτι θα την αναζητουσα.
Την επιασα τρυφερα κ την εβγαλα  εξω.
Προσπαθησα να την ανοιξω, μια περιεργεια διαολεμενη καθοδηγουσε τα χερια μου.
Δεν σκεφτομουν τιποτα αλλο. Ηθελα μονο να δω πως ειναι απο μεσα οι αναμνησεις
Να βρω τη πρωτη υλη τους
Και ποιος ξερει, ισως ετσι καταλαβαινα
πως καταφερνουν να ριζωνουν για παντα στις ανασες μου.

Ηταν στρογγυλη κ λιγο βρεγμενη.
Μυριζε αλμυρα.
Καθολου ευπλαστη. Πιο σκληρη κ απο βεβαιοτητα, δεν δεχοταν ουτε αποτυπωματα επανω της.
Κρατωντας τη απο τη μια μερια κ τραβωντας τη απο την αλλη, δεν καταφερα κ πολλα πραγματα
Μονο λιγες φυσαλιδες  πεταχτηκαν απο μεσα της
και κοιτωντας με γεματες αναποληση, γελασαν ειρωνικα.

Θυμωσα.
Την αφησα πανω στο γραφειο κ ετρεξα στο σαλονι.
Επιασα γρηγορα 2 ξινες πραγματικοτητες που εχω παντα προχειρες
σε περιπτωση που τυχει να κανω ονειρα
και ετρεξα στο δωματιο.
Ηταν ιδιαιτερα χοντροκομμενες, θα την εκαναν τη δουλεια τους.
Με ενα χαιρεκακο χαμογελο ζωγραφισμενο στα χειλη
εβαλα τη μια κατω απ την αναμνηση κ την αλλη απο πανω
και με μια δυνατη κ κοφτη κινηση
την εσπασα.

Και σ'αυτο το σημειο της ιστοριας ειναι που το χανω.
Πριν προλαβω να χαρω τη νικη μου,
κυματα ολοκληρα γεματα αμλυρα, μυρωδιες κ ηχους γνωριμους
πεταχτηκαν επανω μου απο κει που ηταν πριν η αναμνηση.
Πριν προλαβω να ανοιγοκλεισω τα ματια μου κ καταλαβω τι συνεβη,
εξαφανιστηκαν.
Στα δευτερολεπτα που ακολουθησαν, κοιταξα τα χερια μου, τον κορμο μου, τα μαλλια μου.
Ημουν γεματη χρυσοσκονη.
Παραδοξα στεγνη μετα τα τοσα κυματα,  αλλα γεματη χρυσοσκονη.
Εψαξα να δω που πηγε η αναμνηση, ή εστω ενα κομματι της, αφου την ειχα σπασει..
Τιποτα.
Το μονο που βρηκα αναμεσα στις δυο πραγματικοτητες,
ηταν κ παλι χρυσοσκονη.








Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

μια βροχη


Ανοιξε ο ουρανος.

Προλαβες να κοιταξεις μεσα του;

Εγω ναι.

Ειδα Εκεινον,
     
         να κλαιει με ληγμους

                 μια ανελεητη βροχη


για να ξεπλυνει αυτη τη  σαπια πλαση.





Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Αλμύρα

Μυρισα λιγο την αλμυρα.
Δεν κολυμπησα μεσα της, απλα τη μυρισα.
Το κυμα ηρθε κοντα μου.
Εκατσα σε σχετικα ασφαλη αποσταση για να μη βραχω.
Μονο για να το μυρισω.
Θυμηθηκα.
Κι αυτο το ιδιο.
Ετσι οπως τα λεγαμε,
εγω πανω στον βραχο τυλιγμενη με σταγονες του
κ εκεινο απο κατω να σκαει στις πετρες, διπλα στα ποδια μου,
μιλουσε για τοτε που κολυμπουσα μεσα του.

Δεν πιστευα οτι τα κυματα εχουν μνημη.
Το ευχομουν κρυφα τη τελευταια φορα που βγηκα απο τη θαλασσα κι ετρεξα μακρυα
ενω αυτο αρνιοταν πεισματικα να παρει ολες τις σταλες του απο πανω μου, θελοντας να μεινει εκει,
εστω κ λαθραια.
Αλλα εγω πηρα μια πετσετα και τις σκουπισα μια μια για να μη μεινει τιποτα.
Τι ελεγα? Α ναι..
Το ευχομουν.
Κι υστερα απο καιρο, τωρα το ειχα μπροστα μου να μου πεταει μικρες φυσαλιδες γεματες λεξεις κ φρασεις δικες μας.
Μικρες, συνθηματικες.
Δικες μας.

Δεν θα σου πω ψεμματα.
Σκεφτηκα να βουτhξω.
Δεν το εκανα.
Ενα 'πρεπει' με εκανε τοτε να φυγω μακρυα
Ενα 'πρεπει' με κανει κ τωρα να καθομαι στωικα στο βραχο και να ακουω το κυμα να σκαει στα ποδια μου, τυλιγμενη με τις σταγονες του.

Πλακα ειχε.
Να το επαναλαβουμε καποια στιγμη.
Χωρις τα 'πρεπει' αυτη τη φορα.


ΥΓ1: εχω μαζεψει 6 βραβειακια ( 1,2,3,4,5,6) κ σας ευχαριστω πολυ!! θα κανω μια αναρτηση για ολα σε λιγες μερες!!

ΥΓ2: περι παρελασεων, εθνικης υπερηφανειας κλπ, αντιγραφω το σχολιο που αφησα στον Νικολα
"εχω χρονια να παω σε παραλαση, οταν ημουν στο σχολειο δεν συμμετειχα ετσι κ αλλιως. αυτη η εξαρση εθνικης υπερηφανειας απο ανθρωπους που σε παρομοιες συνθηκες δεν θα εκαναν το ιδιο μ'αυτους που υποτιθεται οτι τιμουν, μου φαινεται ιδιαιτερα υποκριτικη.."

Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

χτισιμο

Τα γκρεμισαμε ολα. Τα κομματιασαμε. Δεν μας αρεσε η μορφη τους και ειπαμε οτι θα τα φτιαξουμε απο την αρχη.
Μονοι μας.
Θα κολλουσαμε τα κομματια με οποια σειρα θελαμε.
Στην αρχη θα τα φτιαχναμε αστεια για να γελασουμε, αλλα μετα θα παιρναμε το σοβαρο μας υφος, θα τα ξαναγκρεμιζαμε και θα τα συναρμολογουσαμε με συνεση.
Θα τους διναμε ο,τι μορφη μας αρεσε.
Θα τα αλλαζαμε απο το βαθος της υπαρξης τους, γιατι εκει ηταν η ριζα του κακου.
Αν μεναμε μονο στα εξωτρικα τους χαρακτηριστικα, δεν θα ειχε νοημα, θα γινοταν παλι κατι ασχημο.
Ειχαμε πολυ δρομο μπροστα μας.
Τοσα κομματια μικρα, να μπουν στη σειρα -σε οποια σειρα.
Δεν σκεφτηκαμε ομως ουτε στιγμη οτι θα αποτυχουμε. Μεγαλοπνοο σχεδιο, δε λεω.

Δεν βιαζομασταν.
Δεν ειχαμε χωρισει τις δουλειες.
Δεν ειχαμε κανει καταμερισμο εργασιας, πως το λενε.
Θα τα καναμε ολα μαζι. "ολα μαζι κ ολα απο την αρχη", ετσι λεγαμε.
Για να μην υπαρχει 'δικο μου' κ 'δικο σου' στο τελος.
Μονο ΔΙΚΟ ΜΑΣ. Ομορφο, ασχημο, ο,τι κ αν ηταν θα 'ταν ΔΙΚΟ ΜΑΣ.
     
Μια μερα, γυριζοντας στο σπιτι, κατι ελειπε. Καποιος μας ειχε κλεψει κομματια.
Αρκετα.
Σκεφτηκα να τα παρατησουμε. Το ξερεις.
"κοιτα ποσα λοιπουν", σου φωναζα, "δεν εχει νοημα, δεν θα τα καταφερουμε".
"το ευκολο ειναι να βλεπεις τι χωριζει. δεν εχει περισσοτερη αξια να βρεις τι ενωνει?",ειπες ηρεμα και συνεχισες,"θα φτιαξουμε ολα τα κομματια που χαθηκαν απο την αρχη. Μονοι μας. Μαζι. Θα μας παρει περισσοτερο απ'ο,τι υπολογιζαμε, αλλα θα τα φτιαξουμε. Μαλιστα εγω λεω να πεταξουμε κ τα υπολοιπα απο τα παλια. Μη βαλουμε <<καινουριο μπαλωμα σε παλιο υφασμα>>. Ολα απ την αρχη. Ολα μαζι".

Κι ισως μονο ετσι εχει αξια.


Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

Λιγη βροχη στον καφε μου


Η βροχη αρχισε πριν ξεκινησω να γραφω και τελειωσε αμεσως μετα την τελευταια μου λεξη. Λες και καποιος την εριξε μονο κ μονο για να γραφω με υποκρουση σταγονων. Οσο και να λεω ποσο μ'αρεσει, ποτε δεν θα 'ναι αρκετο για να περιγραψει την αγαπη μου γι' αυτη.
     Δεν οργανωνω ποτε τις σκεψεις μου οταν τις αποτυπωνω στο χαρτι. Τις αφηνω να χρωματιστουν με μελανι με τη σειρα που γεννιουνται. Αλλωτε μπερδεμενες, θελουν να πουν κατι, αλλα ετσι συγχισμενες δεν τα καταφερνουν και πολυ καλα. Αλλωτε παλι, καμουφλαρισμενες, τους αρεσει να ντυνονται αλληγοριες και το παιζουν μυστηριες. Νομιζω πως αυτη ειναι η αγαπημενη τους φορεσια.
Ας καταλαβει ο καθενας ο,τι θελει. Ας τις ταιριαξει στο δικο του μοτιβο.
    Ποσο ωραιο ειναι αυτο. Οι δικες σου σκεψεις να χωρανε στις ζωες των αλλων και να εκφραζουν τοσο διαφορετικα βιωματα.
Παντα ομως υπαρχουν και καποιοι, λιγοι, που καταλαβαινουν ακριβως τι κρυβεται πισω απο το καμουφλαρισμα.
Κι αυτο ειναι το καλυτερο απ'ολα.

Το σ/κ αφησα το σπιτι να αυτοβαφεται,μαζεψα τα μπογαλακια μου κ εφυγα για 2ημερο..





  (οι (ψιλοπειραγμενες) φωτογραφιες δικες μου. οχι παιζουμε!)





Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013

συμπαικτες



Μ'αρεσει να παιζω με τις λεξεις
Ειναι ο καλυτερος συμπαικτης.
Καθομαστε μαζι στο ιδιο δωματιο
Εγω στη μια μερια, εκεινες στην αλλη
Και μου πετανε νοηματα.

Φορανε στολες γεματες απο δαυτα
Τα ξεκολλανε ενα-ενα και μου τα ριχνουν.
Ξεγυμνωθηκαν για να παιξουν μαζι μου.

Εγω τα πιανω και τους τα ριχνω πισω
Δεν θελω να κρυωσουν εξαιτιας μου.
Μερικες μπαλιες δεν τις καταφερνω ομως
Βαριες, ψηλες, θεορατες
Αντε να τις πιασεις εσυ ο μικρος.
Καποιες αλλες παλι ειναι χαμηλες
κ απαξιω
δεν κανω καν τον κοπο να προσπαθησω.
Οι λεξει μου φωναξουν
'ξεκουνησου, πιαστα κ ριχτα πισω'
Αλλα εγω δεν θελω.

Κι ετσι μενουν με δυο-τρια αποφορια
Τα νοηματα τα ουδετερα που ερχονταν κατευθειαν πανω μου.

Τωρα νομιζω οτι οι λεξεις μου θυμωσαν
ετσι ξετσιπωτα τσιτσιδες που τις αφησα να φυγουν.
Δεν φταιω εγω
πως πετανε ετσι τα νοηματα ρουχα τους?
Τωρα θα κυκλοφορουν αδειες.
Σχεδον τις λυπαμαι.
Ας προσεχαν.
Να μην επαιζαν μαζι μου.



Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

Ξημερωμα..


Ασε τα λογια μου να φτασουν στα πιο απομερα κομματια της μικρης, παιδικης σου ψυχης.
Αστα να γινουν ακτινες,
σαν αλλος ηλιος
να φωτισουν τις πιο σκοτεινες μεριες σου
να γινουν σπιθες,
φλογες μιας τεραστιας φωτιας
να ζεστανουν τις πιο παγωμενες σου ανασες.

Γεμισαμε το μυαλο μας με χαμογελα ντυμενα αγκαλιες
Δαχτυλα μπλεγμενα με λουλουδια.
Ψιθυροι γεματοι λαγνα ροδοπεταλα 
Κι εχουμε ακομα τοσο δρομο μπροστα μας..


...και κατω απο τα ποδια μας ο ηλιος ξυπναγε σιγα σιγα αυτη τη πεθαμενη πολη...

Χαμογελο..

Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2013

μια τυπικη μερα

Στην ηλικια σου. καθε αλλο απο 'περιθωριακος'. Περπαταει λιγο ζαλισμενα, σκεφτεσαι οτι ειναι πρεζακι.
-σας περισσευει 1 ευρω;
καμια απαντηση.

-σας παρακαλω, εχω να φαω απο χθες. σας παρακαλω, μη μου δωσετε λεφτα, παρτε μου μια τυροπιτα. 1 ευρω εχει.
Τους βλεπεις ολους να τον προσπερνανε χωρις καν να τον κοιτανε.
Τι διαολο, ουτε αορατος να ηταν.

Με μια φωνη που δεν προκειται να σβησει για καιρο απο το μυαλο σου, ακουμπαει στον τοιχο,
-γιατι με αγνοειτε ολοι; μη με αγνοειτε, σας παρακαλω, δεν ειμαι ναρκομανης, ανεργος ειμαι. σας ορκιζομαι, γιατι με αγνοειται ολοι;

Κατι σπαει μεσα σου. Για καποιο λογο θες να φυγεις, να εξαφανιστεις, να μην ακους τιποτα.
Κατι σε βαραινει.
Κι αν ησουν εσυ εκει?
να βλεπεις καθε μερα τοσο κοσμο να περναει απο μπροστα σου, να τον παρακαλεις για μια τυροπιτα κι αυτοι να μη σε κοιτουν καν.
ο καθενας για τους δικους του λογους.
Ισως προτιμουν να σκεφτονται οτι δεν υπαρχεις. να μη τους περασει απο το μυαλο πως ειναι να εισαι εσυ.
Αλλοι απλα αδιαφορουν. Τους εβγαλαν ολους 'πρεζακια' για να εχουν μια δικαιολογια να μη δωσουν τιποτα και να εχουν κ καθαρη τη συνειδηση τους.
Αλλα το χειροτερο.. Οι πιο πολλοι απλα το εχουν συνηθισει.
Συνηθισαν τους επαιτες.
Συνηθισαν να βλεπουν απλωμενα χερια καθε 5 μετρα.
Μια εικονα τοσο γνωριμη πια.
Στην αρχη σε σοκαρε.
Μετα σου προξενησε λυπη.
Τωρα τη συνηθισες κ δεν ειναι πια σημαντικη.
Μερος του δρομου σου μονο.
Ανοσια.
Εθνικη .

*τελικα περπατουσε ετσι απο τη πεινα.


"Πείνασα, και δε μου δώσατε να φάω "

[Κατά Ματθαίον, 25.31 (41-43)].






Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013

'χθεΣημερΑυριο'


διαβαζοντας αυτη την αναρτηση, θυμηθηκα κατι που σκεφτομουν πριν καιρο, σε μια περιοδο εντονης αλλαγης, κυριως στη νοοτροπια κ στο πως θελω τη ζωη μου πια.

Τα πραγματα ειναι απλα. Σημερα ζω το σημερα. οχι το χθες. ουτε το αυριο.
-μα τι λεει τωρα αυτη-
Το χθες το εζησα χθες και τελειωσε η μερα του. Το εχω μεσα μου, ειναι κομματι απο μενα, αλλα περασε. 
Το αυριο θα το ζησω αυριο, οταν ερθει η σειρα του. 
Τωρα ζω το σημερα. απλα.

Εφαγα χρονια αφηνοντας πολλα 'σημερα' να περασουν, χωρις να τα ζω.
Σκεφτομουν και ζουσα ξανα και ξανα τα χθες και μετα ονειρευομουν τα αυριο.
 Κρατουσα την αναπνοη μου μεχρι να ερθει το αυριο.
Ο χρονος μεταξυ 'χθες' και 'αυριο'? Απλα δεν υπηρχε. Τον αφηνα να περνα.
Και εχασα πολλα πολλα σημερα για μερικα αυριο.
'Σημερα' που δεν θα ξαναβρω ποτε.
Ειναι οι μερες-φαντασματα. Δεν υπαρχουν πουθενα στη μνημη μου. Σαν να μην τις εζησα ποτε.
Σαν καποιος να μου φορτωσε μερες που εγω δεν τις εχω δει ποτε πραγματικα. Με τρομαζει αυτο.

Αν με ρωτουσες τοτε πως θα ηθελα να ειμαι 'αυριο' (σε λιγες μερες, σε λιγους μηνες, σε λιγα χρονια, για ολη μου τη ζωη), ειχα ενα στανταρακι να σου πω. Ενα σταναρακι και πολλα σχεδια. 
Τα σχεδια δεν με κρατουσαν πισω. Το στανταρακι με κρατουσε ομως.

Αν θες να με ρωτησεις κατι φιλε μου, ρωτα με τι θελω να κανω σημερα. ποιον θελω να δω, ποια αγκαλια  ονειρευομαι. Σημερα.
Το χθες σου μαζι μου δεν σου δινει free pass για το αυριο μου.
Μπορει να σου δωσω κι ενα 'σημερα'.
Το μεθαυριο μου ομως..
Το μεθαυριο μου κερδισε το..
Κερδισε το.

Ας μη ξεχναμε ομως το πιο σημαντικο, το εγραψα και στο σχολιο,
ακομα και στις λεξεις τους, το τελος του ενος ειναι η αρχη του αλλου 
"χθεΣημερΑυριο"...




Τρίτη 20 Αυγούστου 2013



ενα καλοκαιρι ηρεμο που ακομα δεν εχει αφησει την αλμυρα του να φυγει απο πανω μου

ενα καλοκαιρι ησυχο, χωρις αμφιταλαντευσεις και μπερδεμενα μυαλα

ενα καλοκαιρι με χαμογελα και παιδικα λογια απο μεγαλιστικες φωνες.

ενα καλοκαιρι που τα ειχε ολα, αλλα ισως ελειπε κατι μικρο.

 Ξεχασμενες λεξεις πηραν ανασα και παλι απο τα χειλη μου.
     οχι με την ιδια ενταση.
Με μια ηρεμια να τις αγκαλιαζει.
Συναισθηματα στολισμενα με φορεσια αλλης ηλικιας.
Τοτε που δεν χρειαζεται η ενταση.
Τοτε που δεν χρειαζεται η καταστροφη.
Μονο η ηρεμια.
Συνοδευονται απο μια ζεστασια και μια ασφαλεια,
μια σιγουρια κι ενα χαμογελο.
Χερια που ειναι παντα εκει, απλωμενα για σενα,
που σου φερνουν ο,τι ζητησεις, πριν το ξεστομισεις.
Μονο για να σε δουν να γελας.


(Κι ομως, το ξερω,
μου λειπουν κι εκεινες
οι αλλες
οι συνοδευομενες απο κοφτες ανασες και δυνατους χτυπους
αυτες που ακολουθουνται παντα απο μια καταστροφη.
Αλλα χαλαλι.
Να 'χουμε να θυμομαστε.)

Και ειναι αραγε η απληστια του ανρθωπου, που ενω τα εχει ολα ψαχνει ενα χρωμα πιο εντονο μεσα στις απαλες αποχρωσεις του πινακα του?
Ή ειναι απλα η αναζητηση αυτου που δεν χρειαζεται προσαρμογη για να ταιριαξει στο σχημα του κενου που ηρθε να συμπληρωσει?

Κι οταν αυτο ειναι ετοιμο, προθυμο να αλλαξει χιλιαδες σχηματα για να χωρεσει σε οποιοδηποτε κενο το τοποθετησεις,  το δεχεσαι?
δεχεσαι να αλλαξει για σενα?


"γιατι εγω ξερω ενα παγκακι
γνωριζω τον περιπτερα
πινω τη μπυρα απ'το κουτακι
κι ειμαι απο τα καλα παιδια..'

Σάββατο 29 Ιουνίου 2013

Καζατζακης

Επεσα πανω του τις προαλλες και το θυμηθηκα


'Σε ποιον να εμπιστευθώ τις χαρές και τις πίκρες μου, 

τις μυστικές δονκιχώτικες λαχτάρες της νιότης, 

την τραχιά σύγκρουση αργότερα με το Θεό και με τους ανθρώπους, 

και τέλος την άγρια περηφάνια που έχουν τα γεράματα που καίγουνται μα 

αρνιούνται, ως το θάνατο, να γίνουν στάχτη; 

Σε ποιον να πω πόσες φορές σκαρφαλώνοντας, με τα πόδια, με τα χέρια, 

τον κακοτράχαλο ανήφορο του Θεού, 

γλίστρησα κι έπεσα, 

πόσες φορές σηκώθηκα,όλο αίματα, 

και ξανάρχισα ν' ανηφορίζω; 

Που να βρω μια ψυχή σαρανταπληγιασμένη κι απροσκύνητη, 

σαν την ψυχή μου, 

να της ξομολογηθώ' 









Δευτέρα 17 Ιουνίου 2013

λεξεις 2


 Πνιξε με με λεξεις.
Δεν με νοιαζει
Μονο χρωματισε τες με μπογια.
Ξερεις, αυτη που τις κανει μαγικες
Ιδιαιτερες
και μετα εχουν κι αλλο νοημα
Που το καταλαβαινω μονο εγω
    και συ
Που οταν το ακουω, ειναι σα να ακουω τ'ονομα σου
και παραπανω μη σου πω.
Γιατι τ'ονομα σου το'χουν κι αλλοι
αλλα οι λεξεις αυτες προσδιοριζουν μονο εσενα
και γεμιζουν χρυσοσκονη τον αερα.

Κοιτα, γεμισα..












Δευτέρα 10 Ιουνίου 2013

λεξεις λεξεις λεξεις 1

Κι ειναι μερικες λεξεις
να, πως να στο πω,
μαγικες ρε παιδι μου
κουβαλανε μεσα τους κρυμμενα ξορκια
απλες λεξεις, καθημερινες,
ουτε που τις βαζει ο νους σου.
Μολις τις προφερεις,
μολις τις γραψεις,
σου φερνουν αυτο που ποθεις.
Κι υστερα, καθε που το νοσταλγεις
τις ξαναπροφερεις
τις ξαναγραφεις
και να το παλι μπροστα σου.
και ξανα και ξανα και ξανα.
Και πριν το καταλαβεις, εχουν γινει δευτερη φυση σου.
Μονο αυτες λες.
Μονο αυτες γραφεις.

Αλλα να μωρε, ειναι σαν τα φαρμακα.
Στην αρχη σε πιανουν, αλλα οταν το παρακανεις
παθαινεις ανοσια και δεν κανουν πια δουλεια.
Ετσι κι αυτες.

Στο τελος μαγεψαν εσενα.
Πανω σου ολα τα ξορκια
και αντε να τα σπασεις μετα.
Τις επαναλαμβανεις ξανα και ξανα
αλλα τα μαγικα δεν πιανουν πια.
Γαμωτο.
Κι αντε να βρεις αλλες τωρα.

Ποιο ευκολα βρισκεις μαγεμενες λεξεις με ξορκια
παρα καταστασεις που δεν τις χρειαζονται.

Ετσι ειναι. Δεν φταις εσυ.
Ουτε κι εγω ομως.
Δε βαριεσαι.
"ολοκληρη ζωη σου λεει μετα"
Ολοκληρη ζωη να βρεις τα μαγεια.
Δε βαριεσαι..
Ολοκληρη ζωη.
Και που'σαι ακομα..


Τετάρτη 8 Μαΐου 2013

ευτυχια ειναι..



''Τελικα ευτυχια ειναι ενα ζευγαρι χερια. Δυο χερια.
Αυτα θα σε αγκαλιασουν, θα σε κρατησουν, θα σε κοιμησουν. 
(...)
Τα πολλα χερια απλα σε κατσιαζουν.
Χασιμο χρονου."

-Θανασης Βεγγος

μου το θυμησε η  Joan Petra σε μια αναρτηση για τον Θαναση Βεγγο.

'δυο χερια. 
τα πολλα σε κατσιαζουν'.
μη σκορπιζεσαι..




Τρίτη 23 Απριλίου 2013

σημασια

Παραδομενη σε λεξεις
Δεν ξερω τη σημασια τους.
Οτι την τυπικη. Την αλλη.
Ερχεται καποια βραδια
Δεν χτυπα τη πορτα.
Κλεφτα απ'το παραθυρο
Μπαινει χωρις να ρωτησει.
Μπροστα στα ματια μου ξεδιπλωνεται
Ιερεια.
Ιερεια σημασια παντοτινα κρυμμενη
παραδινομαι στο μυστικο σου.

Σε ψαχνω. 
Παντα ψιλαφω τις λεξεις για να ειμαι σιγουρη οτι θα σε βρω.
Τις απογυμνωνω.
Δεν σε βρισκω παντα.
Βολευομαι με τις εννοιες τις τυπικες
Και ξεχνιεμαι.

Και τοτε ερχεσαι.
Οταν τα ματια μου ειναι θολα.
Παντα οταν τα ματια μου ειναι θολα.
Τοτε βλεπω καλυτερα.
Πιο καθαρα.
Οξυμωρο
Το ξερω.
Αγαπω τα οξυμωρα.

Η σημασια η κρυμμενη
ερχεται παντα οταν τα ματια σου ειναι θολα
και μεσα στο σκοταδι
Σιγουρη οτι μονο τοτε μπορεις να τη δεις πραγματικα.
Κι υστερα
ολα ειναι καθαρα.

Υ.Γ κι ετσι, τωρα που τα ματια μου δεν ειναι πια θολα, νομιζω οτι κατι μου ξεφευγει. μια σημασια κρυμμενη..

Μιλησες?

Τρίτη 16 Απριλίου 2013

22




τα γενεθλια μου χρωματιστηκαν γαλαζια και μυρισαν αλμυρα.
22 πια..


Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

σκεψεις στα γρηγορα

Δεν γραφω και πολυ τελευταια. Βασικα δεν γραφω καθολου.
Οι μερες περνουν γρηγορα και ηρεμα.
οχι αδιαφορα. οχι κενα. οχι ασχημα.
Περνουν ομορφα μα οχι πολυ ιδιαιτερα.
Οι περισσοτερες δεν θα ειναι απ'αυτες που θα θυμασαι λιγο πριν κλεισεις τα ματια σου.
Το βραδυ ομως πεφτεις για υπνο με χαμογελο στα χειλη. Τι σου λειπει αλλωστε?
Πολυ ησυχια ομως.
Μονο μικρες παραφωνιες εμφανιζονται που και που για να σπανε την ομοιομορφια.
Μ'αρεσουν οι παραφωνιες.

Η ησυχια δεν μ'αρεσει.
Δηλωνει απουσια.
Κι οταν διπλα σου υπαρχουν ανθρωποι που σου καλυπτουν τα κενα ολων των κατηγοριων 'φιλιας', 'ερωτα', 'οικογενειας', και παρ'ολα αυτα εχει σχετικη ησυχια, πρεπει ν'αρχισεις να αναρωτιεσαι τι ονομα εχει τελικα η απουσια.
Αν εχει ονομα.
Σιγουρα παντως εχει ονομασια. αρα δεν ειναι ανθρωπος τουλαχιστον.

Λενε οτι αναγνωριζεις πως υπαρχει κατι μονο οταν το ονομασεις.
Οταν το κανεις, του δινεις υποσταση. Αναγνωριζεις οτι υπαρχει και γινεται πιο ευκολα 'κατι' με σημασια.

Ακομα λενε, οτι οταν ονομασεις κατι, το εξουσιαζεις. Γι αυτο ο Θεος ειπε στον Αδαμ να δωσει ονοματα σε ολα τα ζωα που δημιουργησε. Για να δειξει πως ο ανθρωπος ειναι ανωτερος τους, οτι τα εξουσιαζει.Δωρακι ηθελε να του κανει για να δειξει ποσο σημαντικος ηταν γι Αυτον.

Εξουσιαστικες σχεσεις κατα τη Δημιουργια?
Θεος εξουσιαζει ανθρωπο.
Ανθρωπος εξουσιαζει ζωο.
Ωστε τοσο βαθεια ειναι η ριζα της εξουσιας λοιπον ε?
Ελλατωμα κατα τη Δημιουργια?

Καπως ετσι ο ανθρωπος αρχισε να πιστευει οτι ειναι ανωτερος απο αλλα οντα.
Πρωτα απο τα ζωα, υστερα απο μελη του ιδιου του του ειδους.
γιατι ειναι κ πολυ μαγκας λεμε.

Του φαινοταν πιο ευκολο να εξουσιαζει αλλα ζωα, παρα τον ιδιο του τον εαυτο.
Γιατι αν εξουσιαζε τον ευατο του, αυτος θα επρεπε καθε βραδυ να του δινει αναφορα για το τι εκανε κατα τη διαρκεια της μερας, αρα οταν εκανε μαλακιες, θα επρεπε να υποστει τις συνεπειες.
Ποιος θελει να τιμωρει τον εαυτο του ομως? κανενας.
Και καπως ετσι αποφασισε να εξουσιαζει μονο τους αλλους.
Γιατι ειναι και πολυ μαγκας λεμε.

Κοιτα πως ο ανθρωπος  μπορεσε να ευτελισει ακομα κι ενα 'Θειο Δωρο'.
Αλλα ο ανθρωπος ολα τα μπορει.
Γιατι ειναι και πολυ μαγκας λεμε.

Και καπως ετσι εξουσιαζεις την απουσια ησυχια.

πολυ μαγκας λεμε.

Κυριακή 10 Μαρτίου 2013

βεβαιοτητες-αβεβαιοτητες

-πως αντεχεις τοσες βεβαιοτητες?

αυτο ακριβως. δεν αντεχω τις βεβαιοτητες. προτιμω τις πιθανοτητες.
οι βεβαιοτητες ειναι  ταμπελες κι εγω δεν τις μπορω τις ταμπελες.
πεφτουν πανω σου και σε πλακωνουν ή μπαινουν μπροστα σου και σε κρυβουν, αν ειναι μεγαλες.
εισαι σιγουρος οτι αντεχεις το βαρος τους?

κι υστερα, προσπαθησες τοσο πολυ να μη σε λιωσει το μεγεθος τους και ξαφνικα ανακαλυπτεις πως ειναι ελλειπεις. τζαμπα κοπος.
ειναι σαν να εχεις φαει μια ζωη για να καταληξεις οτι εισαι μπλε κ ενα απογευμα να βρεξει σκατα και να γινεις καφε.
μαλακια.
τζαμπα κοπος.


περνας μερες, εβδομαδες, μηνες, χρονια για να προσδιορισεις τι εισαι.
να το γραψεις καπου με μεγαλα φωσφοριζε γραμματα για να μη το ξεχασεις ποτε (μα αν ησουν μονο αυτο, δεν θα χρειαζοταν να το υπενθυμισεις στον εαυτο σου, οπως δεν χρειαζεται να του υπενθημισεις οτι εχεις καστανα ματια) και να πορευτεις στους δρομους που σου επιτρεπει, μακρυα απο τα μονοπατια αυτων που απερριψες στον αυτοπροσδιορισμο σου.
και μια μερα, η καλυτερα ενα βραδυ - γιατι ολα τα σημαντικα γινονται τη νυχτα- καπου ξεχαστηκες με τη κουβεντα και βρεθηκες σ'ενα μονοπατι.
'ωραιο ε?' σκεφτεσαι.
το ξανακοιτας.
'οοοπα, ειναι απο τα 'δεν πρεπει' αυτο'.
γαμωτο, σου αρεσει πολυ ομως. αν ηξερες οτι ηταν τοσο ωραιο, ισως ειχες κανει μια παρενθεση στον αυτοπροσδιορισμο σου και εβαζες στη ταμπελα σου εναν ορισμο που εστω με προυποθεσεις, θα δεχοταν κι αυτο το μονοπατι.
αλλα δεν το κανες. και τωρα δεν θα το ακολουθησεις γιατι...'δεν πρεπει', 'δεν ειναι εσυ'.
και φευγεις.
χανεις το ομορφο μονοπατι γιατι μια ταμπελα σου ειπε οτι 'δεν ειναι εσυ'.

μα με ενα 'εσυ' τοσο ευμεταυλητο, παραδομενο σε εικονες, μυρωδιες, ανασες  και ανθρωπους, πως μπορεις να εισαι σιγουρος οτι εισαι ενα 'κατι' συγκεκριμενο και οχι τοσα αλλα που το πλευριζουν?
και γιατι να χανεις πραγματα απο τα τοσα αλλα που το πλευριζουν.

εχεις εναν ορισμο για τον εαυτο σου. αυτος ο ορισμος λεει τι εισαι και τι δεν εισαι.
σου επιτρεπει να κανεις καποια πραγματα και σου απαγορευει καποια αλλα.
γιατι το δεχεσαι?
γιατι θες να εισαι μονο ενας ανθρωπος?
ενα μονο χρωμα?
γιατι να μην εισαι μπλε, μωβ και πρασινο ταυτοχρονα?
ειμαι σιγουρη οτι αν ψαξεις, θα βρεις ολα αυτα τα χρωματα πανω σου, σε διαφορετικα σημεια.

περσυ τις αποκριες ειχα βαλει κατι ωραιοτατα φτερα. εφαγαν ολοι τα λυσσακα τους τι φτερα ειναι. αγγελου? νεραιδας? πεταλουδας? μυγας?
οχι ρε μαν. δεν ειναι ενα απ'ολα αυτα.
ειναι ολα αυτα μαζι.
ηταν φτερα αγγελου, νεραιδας, πεταλουδας και μυγας μαζι. γι αυτο ηταν τοσο γαματα.
κρυμμενος ο ενας προσδιορισμος μεσα στον αλλο.
 και χαιρεσαι οταν καποιος ανακαλυπτει εναν ακομα που ισως ηταν παντα εκει, αλλα δεν το ειχες δει μεχρι τοτε.

σαν πεταλουδα μπορεις μονο να πετας απο λουλουδι σε λουλουδι.
σαν αγγελος μπορεις να πετας αλλα και να περπατας. δεν εχεις ομως τοσο ομορφα φτερα οσο η πεταλουδα.
ή θα διαλεξω να ειμαι μονο πεταλουδα και να μη μπορω να περπαταω, ή να ειμαι αγγελος και να μην εχω ωραια φτερα.

ε εγω θελω και να περπαταω και να πεταω και να εχω ωραια, πολυχρωμα φτερα.
γι'αυτο ειμαι ολα αυτα μαζι.
ισως λιγο περισσοτερο το ενα, αλλα εχω στοιχεια και απο τα υπολοιπα.

περα απο καποια βασικα χαρακτηριστικα που εχουμε,  ολα τα υπολοιπα αλλαζουν, γιατι παντα, ΠΑΝΤΑ ερχεται ενα κατι που σου δειχνει οτι εχεις και λιγο κιτρινο μεσα σου, εκτος απο το μωβ. το ασπρο. το πρασινο. το κοκκινο.....
η ζωη ειναι πολυ μικρη για να ειναι ενα μονο χρωμα. γι αυτο υπαρχουν και τα υπολοιπα..

δεν χανεις τον εαυτο σου.
τωρα τον βρισκεις πραγματικα.

 (για το χρυσακι και τον ιασονα που σκεφτονται τα ιδια πραγματα..)

'...γιατι ολοι που ετυχε να τον αγαπησουν εβλεπαν παντα μοναχα τη μια πλευρα του. πολλοι τον αγαπησαν σαν ενα καλλιεργημενο, εξυπνο και ενδιαφεροντα ανθρωπο κι ενιωσαν φρικη και απογοητευση ανακαλυπτοντας και την αλλη πλευρα του, τη λυκισια. (...)ηταν κι αλλοι ομως που αγαπησαν τη λυκισια πλευρα του, την ελευθερια, την αγρια και αδαμαστη, την επικινδυνη και δυνατη και που το βρηκαν ιδιαιτερα αξιοθρηνητο οταν ξαφνικα εβλεπαν πως ο αγριος και σκληρος λυκος ητανε κ ανθρωπος, ηθελε να ακουει μοτσαρτ, να διαβαζει ποιηση και να καλλιεργει ανθρωπικα ιδανικα. αυτοι συνηθως ηταν εκεινοι που απογοητευονταν και θυμωναν πιο πολυ απ ολους. κι αυτο γινοταν οταν ο λυκος της στεπας εφερνε σ'επαφη τη διπλη και διχασμενη του φυση με τα πεπρωμενα των αλλων ανθρωπων.'
-Ερμαν Εσσε, 'Λυκος της Στεπας'-

γιατι μονο λυκος? γιατι μονο ανθρωπος?




Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

Αναγνωστάκης

εξεταστικη τελος. στοπ.
τρελη επιτυχια.στοπ
ας θυμηθω λιγο Αναγνωστακη!
(στοπ?)

"Άρχισε μια σιγανή βροχή αργά προς το βράδυ.  
Στις πολιτείες ο ουρανός φαίνεται μιαν απέραντη λασπωμένη πεδιάδα  
Κι η βροχή είναι μια καλοσύνη, όσο να πεις, 
δε μοιάζει διόλου με το θάνατο 
Μπορείς να βαδίζεις κάποτε χωρίς κανένα σκοπό ή με σκοπό -σου είναι αδιάφορο- 

Μιαν εποχή μακρινή και νεκρή σα μια βίαια σκισμένη πολυτέλεια.  
Εγώ συλλογίζομαι πώς και γιατί άραγε μια βροχή μπορεί να σου θυμίζει τόσα πράγματα 
-Χωρίς αμφιβολία είναι τόσο ανόητο να τα στοχάζεσαι όλα αυτά μια τέτοιαν ώρα-
 Συλλογίζομαι όμως στις ζεστές χειμωνιάτικες κάμαρες μιαν αλλιώτικη μυρουδιά  
Ύστερα από τις 6 με τα κλειστά παραθυρόφυλλα και τ’ αναμμένο φως 

Ή μια γωνιά δίπλα στο τζάμι σ’ ένα μεγάλο καφενείο με τις αδιάφορες φωνές. 
Τα συλλογίζεσαι όλα αυτά με τον πιο απλούστερο τρόπο ολωσδιόλου παιδιάστικα  
Μπορείς να λησμονείς το κάθε τι, τί τάχα να γυρεύεις εδώ μια τέτοιαν ώρα  
Εσύ, ο διπλανός σου, 
όλος αυτός ο κόσμος που πορεύεται δίπλα σου μες στο σκοτάδι 
  
Αυτή η ανήσυχη σιωπή που πληγώνει περισσότερο κι απ’ το πιο κοφτερό λεπίδι
Να λησμονείς για μιαν ελάχιστη στιγμή πως ίσως δεν τέλειωσε ούτε και απόψε για σένανε το κάθε τι  
Τόσο π’ αν τρίξει κάτι αναπάντεχα είναι να σου ξυπνήσει την ακριβήν υπόθεση μιας επιστροφής 
Τη χειμωνιάτικη ζεστή κάμαρα, το καφενείο με τις πολύχρωμες φωνές.
 
…Έτσι βρέχει λοιπόν μια κίτρινη βροχή χωρίς τέλος.  
Μια κίτρινη παλιά βροχή, τη νύχτα, σα μαστίγιο."

("Αρχισε μια σιγανή βροχή" 

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

παραμυθια και αλλα περιεργα

που λες, ειναι ασχημο να μη πιστευεις πια στα παραμυθια.
ουτε σε ο,τι μαγικο κι αερινο μπορει να σου ειχαν αφησει καταλοιπο
κανοντας σε να πιστευεις εστω και για λιγο,
(οσο σου παιρνει να ανοιγοκλεισεις τα ματια)
-ιδιως εκεινες τις βραδυνες ωρες, που ολα ειναι ησυχα και ακους μονο ανασες στο δωματιο-
οτι ισως εχεις κι εσυ κατι απο μια κοιλαδα χαμενη μεσα σε ξεφωτα
που κυκλοφορουν μονοκεροι, ξωτικα και δεντρα που μιλανε.

ειναι ασχημο να ανακαλυπτεις πως τελικα εισαι μονο.. ενας ανθρωπος.

αλλα ελα να μιλησουμε για κεινες τις στιγμες.
τις μικρες.
που δεν διαρκουν περισσοτερο απ'ο,τι σου παιρνει να ανοιγοκλεισεις τα ματια
κι ομως, φτανουν για να ειναι ολα ξεκαθαρα, εστω για οσο διαρκουν μονο,
μεσα στο μυαλο σου

δεν υπαρχει τιποτα μπερδεμενο.
τιποτα αλλοιωμενο ή μισοκρυμμενο πισω απο παρωπιδες
φανερες ή μη
δικες σου ή των αλλων
πραγματικες ή φανταστικες.
δεν υπαρχουν ερωτησεις.

οι απαντησεις σε χιλιαδες ερωτηματικα,
οι πραγματικες εικονες χωρις τη θολουρα,
ειναι ολα εκει
στον μαυρο καμβα που εχεις μπροστα σου
τη μια στιγμη που οι πανω βλεφαριδες φιλανε πεταχτα τις κατω
καταδικασμενες να χωρισουν και παλι σε λιγο.
αιωνια σχεση απο αποσταση.
μια στιγμη διαυγειας με ολες τις απαντησεις μπροστα σου.
κι υστερα, οταν οι βλεφαριδες χωρισουν παλι
ολα ειναι οπως πριν.




(γεια σου ρε χρυσακι με τις κομματαρες σου)

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

ενοχες και αλλες σταγονες

-δεν νιωθεις πια οτι σκορπιζεσαι ασκοπα? σου περασε?
-γαμωτο. τωρα απλα νιωθω οτι περναω καλα. κ δεν με νοιαζει.

αυτη η απενοχοποιηση των παντων και κυριως των επιθυμιων σου εχει και τα καλα της.
αλλα τι φταιει πραγματικα τελικα?
η απενοχοποιηση των επιλογων σου ή οι ιδιες οι επιλογες σου?
ποια ειναι η ριζα του κακου γιατρε μου?
τι απο τα δυο φταιει?
και τελικα τι γινεται?
μεταλλασσεσαι?

χανεις τον εαυτο σου
ή 
τωρα τον βρισκεις πραγματικα?

και πριν γιατι μπερδευοσουν?
ειχες μεγαλα 'πρεπει'
ή 
παραξενα 'θελω'

γιατι εχουμε ενοχες?
και τελικα, τι ειναι οι ενοχες? αυτες που συνοδευουν μερικα απο τα θελω μας.
ειναι η κλωστη που σε συνδεει με την ηθικη σου
με τον Θεο σου
με το σωστο σου?
ειναι η κλωστη που απο τη μια ειναι δεμενη με σενα και απο την αλλη με κατι απ αυτα και οταν πας να απομακρυνθεις (απο την ηθικη σου, τον Θεο σου, το σωστο σου), σου θυμιζει τι κανεις και ενιοτε σε τραβαει πισω?
 ή.. πολυ θα ηθελα να εχω κ εδω ενα 'η' που θα μου εδινε μια επιλογη λιγοτερο... ενοχικη.
αλλα μαλλον την ξερεις την απαντηση και την αγνοεις επιδεικτικα και ηθελημενα.
και ισως αυτο ειναι χειροτερο .

 και οταν δεν υπαρχουν πια ενοχες σε μια επιλογη που θα επρεπε να υπαρχουν, αυτο σημαινει οτι κοπηκε η κλωστη και εισαι πια μακρυα απο την ηθικη σου, τον Θεο σου, το σωστο σου ή οτι εβαλες την επιλογη σου πανω απ'αυτα? οτι δεν σε νοιαζουν πια?
και τι γινεται τοτε? τι εχεις?
μια ζωη απενοχοποιημενη, που ακολουθεις παντα τα θελω σου χωρις δευτερες σκεψεις και ισως ενδοιασμους? ή μια ζωη μακρυα απο καθε τι που μεχρι τοτε κρατουσε καθαρη τη συνειδηση σου?

και ειπε..'η ζωη δεν σε ρωταει. σου φερνει 5 πραγματα. ή τα ζεις ή οχι.'
μπερδευτηκες ε?

(χαθηκα λιγο, αλλα μια διαδρομη περιεργη μονοπβλουσε τις μερες μου αυτη την εβδομαδα. καποια στιγμη κανοντας την αλλη μια φορα, σκεφτηκα οτι ψιλοδευω προς τη μοιρα μου.
οι τοιχοι του νοσοκομειου οσα μετρα κι αν απεχουν μεταξυ τους, παντα σε πνιγουν.)

χαμογελο.
τσιου.