Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Αλμύρα

Μυρισα λιγο την αλμυρα.
Δεν κολυμπησα μεσα της, απλα τη μυρισα.
Το κυμα ηρθε κοντα μου.
Εκατσα σε σχετικα ασφαλη αποσταση για να μη βραχω.
Μονο για να το μυρισω.
Θυμηθηκα.
Κι αυτο το ιδιο.
Ετσι οπως τα λεγαμε,
εγω πανω στον βραχο τυλιγμενη με σταγονες του
κ εκεινο απο κατω να σκαει στις πετρες, διπλα στα ποδια μου,
μιλουσε για τοτε που κολυμπουσα μεσα του.

Δεν πιστευα οτι τα κυματα εχουν μνημη.
Το ευχομουν κρυφα τη τελευταια φορα που βγηκα απο τη θαλασσα κι ετρεξα μακρυα
ενω αυτο αρνιοταν πεισματικα να παρει ολες τις σταλες του απο πανω μου, θελοντας να μεινει εκει,
εστω κ λαθραια.
Αλλα εγω πηρα μια πετσετα και τις σκουπισα μια μια για να μη μεινει τιποτα.
Τι ελεγα? Α ναι..
Το ευχομουν.
Κι υστερα απο καιρο, τωρα το ειχα μπροστα μου να μου πεταει μικρες φυσαλιδες γεματες λεξεις κ φρασεις δικες μας.
Μικρες, συνθηματικες.
Δικες μας.

Δεν θα σου πω ψεμματα.
Σκεφτηκα να βουτhξω.
Δεν το εκανα.
Ενα 'πρεπει' με εκανε τοτε να φυγω μακρυα
Ενα 'πρεπει' με κανει κ τωρα να καθομαι στωικα στο βραχο και να ακουω το κυμα να σκαει στα ποδια μου, τυλιγμενη με τις σταγονες του.

Πλακα ειχε.
Να το επαναλαβουμε καποια στιγμη.
Χωρις τα 'πρεπει' αυτη τη φορα.


ΥΓ1: εχω μαζεψει 6 βραβειακια ( 1,2,3,4,5,6) κ σας ευχαριστω πολυ!! θα κανω μια αναρτηση για ολα σε λιγες μερες!!

ΥΓ2: περι παρελασεων, εθνικης υπερηφανειας κλπ, αντιγραφω το σχολιο που αφησα στον Νικολα
"εχω χρονια να παω σε παραλαση, οταν ημουν στο σχολειο δεν συμμετειχα ετσι κ αλλιως. αυτη η εξαρση εθνικης υπερηφανειας απο ανθρωπους που σε παρομοιες συνθηκες δεν θα εκαναν το ιδιο μ'αυτους που υποτιθεται οτι τιμουν, μου φαινεται ιδιαιτερα υποκριτικη.."

Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

χτισιμο

Τα γκρεμισαμε ολα. Τα κομματιασαμε. Δεν μας αρεσε η μορφη τους και ειπαμε οτι θα τα φτιαξουμε απο την αρχη.
Μονοι μας.
Θα κολλουσαμε τα κομματια με οποια σειρα θελαμε.
Στην αρχη θα τα φτιαχναμε αστεια για να γελασουμε, αλλα μετα θα παιρναμε το σοβαρο μας υφος, θα τα ξαναγκρεμιζαμε και θα τα συναρμολογουσαμε με συνεση.
Θα τους διναμε ο,τι μορφη μας αρεσε.
Θα τα αλλαζαμε απο το βαθος της υπαρξης τους, γιατι εκει ηταν η ριζα του κακου.
Αν μεναμε μονο στα εξωτρικα τους χαρακτηριστικα, δεν θα ειχε νοημα, θα γινοταν παλι κατι ασχημο.
Ειχαμε πολυ δρομο μπροστα μας.
Τοσα κομματια μικρα, να μπουν στη σειρα -σε οποια σειρα.
Δεν σκεφτηκαμε ομως ουτε στιγμη οτι θα αποτυχουμε. Μεγαλοπνοο σχεδιο, δε λεω.

Δεν βιαζομασταν.
Δεν ειχαμε χωρισει τις δουλειες.
Δεν ειχαμε κανει καταμερισμο εργασιας, πως το λενε.
Θα τα καναμε ολα μαζι. "ολα μαζι κ ολα απο την αρχη", ετσι λεγαμε.
Για να μην υπαρχει 'δικο μου' κ 'δικο σου' στο τελος.
Μονο ΔΙΚΟ ΜΑΣ. Ομορφο, ασχημο, ο,τι κ αν ηταν θα 'ταν ΔΙΚΟ ΜΑΣ.
     
Μια μερα, γυριζοντας στο σπιτι, κατι ελειπε. Καποιος μας ειχε κλεψει κομματια.
Αρκετα.
Σκεφτηκα να τα παρατησουμε. Το ξερεις.
"κοιτα ποσα λοιπουν", σου φωναζα, "δεν εχει νοημα, δεν θα τα καταφερουμε".
"το ευκολο ειναι να βλεπεις τι χωριζει. δεν εχει περισσοτερη αξια να βρεις τι ενωνει?",ειπες ηρεμα και συνεχισες,"θα φτιαξουμε ολα τα κομματια που χαθηκαν απο την αρχη. Μονοι μας. Μαζι. Θα μας παρει περισσοτερο απ'ο,τι υπολογιζαμε, αλλα θα τα φτιαξουμε. Μαλιστα εγω λεω να πεταξουμε κ τα υπολοιπα απο τα παλια. Μη βαλουμε <<καινουριο μπαλωμα σε παλιο υφασμα>>. Ολα απ την αρχη. Ολα μαζι".

Κι ισως μονο ετσι εχει αξια.


Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

Λιγη βροχη στον καφε μου


Η βροχη αρχισε πριν ξεκινησω να γραφω και τελειωσε αμεσως μετα την τελευταια μου λεξη. Λες και καποιος την εριξε μονο κ μονο για να γραφω με υποκρουση σταγονων. Οσο και να λεω ποσο μ'αρεσει, ποτε δεν θα 'ναι αρκετο για να περιγραψει την αγαπη μου γι' αυτη.
     Δεν οργανωνω ποτε τις σκεψεις μου οταν τις αποτυπωνω στο χαρτι. Τις αφηνω να χρωματιστουν με μελανι με τη σειρα που γεννιουνται. Αλλωτε μπερδεμενες, θελουν να πουν κατι, αλλα ετσι συγχισμενες δεν τα καταφερνουν και πολυ καλα. Αλλωτε παλι, καμουφλαρισμενες, τους αρεσει να ντυνονται αλληγοριες και το παιζουν μυστηριες. Νομιζω πως αυτη ειναι η αγαπημενη τους φορεσια.
Ας καταλαβει ο καθενας ο,τι θελει. Ας τις ταιριαξει στο δικο του μοτιβο.
    Ποσο ωραιο ειναι αυτο. Οι δικες σου σκεψεις να χωρανε στις ζωες των αλλων και να εκφραζουν τοσο διαφορετικα βιωματα.
Παντα ομως υπαρχουν και καποιοι, λιγοι, που καταλαβαινουν ακριβως τι κρυβεται πισω απο το καμουφλαρισμα.
Κι αυτο ειναι το καλυτερο απ'ολα.

Το σ/κ αφησα το σπιτι να αυτοβαφεται,μαζεψα τα μπογαλακια μου κ εφυγα για 2ημερο..





  (οι (ψιλοπειραγμενες) φωτογραφιες δικες μου. οχι παιζουμε!)





Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013

συμπαικτες



Μ'αρεσει να παιζω με τις λεξεις
Ειναι ο καλυτερος συμπαικτης.
Καθομαστε μαζι στο ιδιο δωματιο
Εγω στη μια μερια, εκεινες στην αλλη
Και μου πετανε νοηματα.

Φορανε στολες γεματες απο δαυτα
Τα ξεκολλανε ενα-ενα και μου τα ριχνουν.
Ξεγυμνωθηκαν για να παιξουν μαζι μου.

Εγω τα πιανω και τους τα ριχνω πισω
Δεν θελω να κρυωσουν εξαιτιας μου.
Μερικες μπαλιες δεν τις καταφερνω ομως
Βαριες, ψηλες, θεορατες
Αντε να τις πιασεις εσυ ο μικρος.
Καποιες αλλες παλι ειναι χαμηλες
κ απαξιω
δεν κανω καν τον κοπο να προσπαθησω.
Οι λεξει μου φωναξουν
'ξεκουνησου, πιαστα κ ριχτα πισω'
Αλλα εγω δεν θελω.

Κι ετσι μενουν με δυο-τρια αποφορια
Τα νοηματα τα ουδετερα που ερχονταν κατευθειαν πανω μου.

Τωρα νομιζω οτι οι λεξεις μου θυμωσαν
ετσι ξετσιπωτα τσιτσιδες που τις αφησα να φυγουν.
Δεν φταιω εγω
πως πετανε ετσι τα νοηματα ρουχα τους?
Τωρα θα κυκλοφορουν αδειες.
Σχεδον τις λυπαμαι.
Ας προσεχαν.
Να μην επαιζαν μαζι μου.