ενα καλοκαιρι ηρεμο που ακομα δεν εχει αφησει την αλμυρα του να φυγει απο πανω μου

ενα καλοκαιρι ησυχο, χωρις αμφιταλαντευσεις και μπερδεμενα μυαλα

ενα καλοκαιρι με χαμογελα και παιδικα λογια απο μεγαλιστικες φωνες.

ενα καλοκαιρι που τα ειχε ολα, αλλα ισως ελειπε κατι μικρο.

 Ξεχασμενες λεξεις πηραν ανασα και παλι απο τα χειλη μου.
     οχι με την ιδια ενταση.
Με μια ηρεμια να τις αγκαλιαζει.
Συναισθηματα στολισμενα με φορεσια αλλης ηλικιας.
Τοτε που δεν χρειαζεται η ενταση.
Τοτε που δεν χρειαζεται η καταστροφη.
Μονο η ηρεμια.
Συνοδευονται απο μια ζεστασια και μια ασφαλεια,
μια σιγουρια κι ενα χαμογελο.
Χερια που ειναι παντα εκει, απλωμενα για σενα,
που σου φερνουν ο,τι ζητησεις, πριν το ξεστομισεις.
Μονο για να σε δουν να γελας.


(Κι ομως, το ξερω,
μου λειπουν κι εκεινες
οι αλλες
οι συνοδευομενες απο κοφτες ανασες και δυνατους χτυπους
αυτες που ακολουθουνται παντα απο μια καταστροφη.
Αλλα χαλαλι.
Να 'χουμε να θυμομαστε.)

Και ειναι αραγε η απληστια του ανρθωπου, που ενω τα εχει ολα ψαχνει ενα χρωμα πιο εντονο μεσα στις απαλες αποχρωσεις του πινακα του?
Ή ειναι απλα η αναζητηση αυτου που δεν χρειαζεται προσαρμογη για να ταιριαξει στο σχημα του κενου που ηρθε να συμπληρωσει?

Κι οταν αυτο ειναι ετοιμο, προθυμο να αλλαξει χιλιαδες σχηματα για να χωρεσει σε οποιοδηποτε κενο το τοποθετησεις,  το δεχεσαι?
δεχεσαι να αλλαξει για σενα?

"γιατι εγω ξερω ενα παγκακι

γνωριζω τον περιπτερα

πινω τη μπυρα απ'το κουτακι

κι ειμαι απο τα καλα παιδια..'