Λιγη βροχη στον καφε μου

Η βροχη αρχισε πριν ξεκινησω να γραφω και τελειωσε αμεσως μετα την τελευταια μου λεξη. Λες και καποιος την εριξε μονο κ μονο για να γραφω με υποκρουση σταγονων. Οσο και να λεω ποσο μ'αρεσει, ποτε δεν θα 'ναι αρκετο για να περιγραψει την αγαπη μου γι' αυτη.
     Δεν οργανωνω ποτε τις σκεψεις μου οταν τις αποτυπωνω στο χαρτι. Τις αφηνω να χρωματιστουν με μελανι με τη σειρα που γεννιουνται. Αλλωτε μπερδεμενες, θελουν να πουν κατι, αλλα ετσι συγχισμενες δεν τα καταφερνουν και πολυ καλα. Αλλωτε παλι, καμουφλαρισμενες, τους αρεσει να ντυνονται αλληγοριες και το παιζουν μυστηριες. Νομιζω πως αυτη ειναι η αγαπημενη τους φορεσια.
Ας καταλαβει ο καθενας ο,τι θελει. Ας τις ταιριαξει στο δικο του μοτιβο.
    Ποσο ωραιο ειναι αυτο. Οι δικες σου σκεψεις να χωρανε στις ζωες των αλλων και να εκφραζουν τοσο διαφορετικα βιωματα.
Παντα ομως υπαρχουν και καποιοι, λιγοι, που καταλαβαινουν ακριβως τι κρυβεται πισω απο το καμουφλαρισμα.
Κι αυτο ειναι το καλυτερο απ'ολα.

Το σ/κ αφησα το σπιτι να αυτοβαφεται,μαζεψα τα μπογαλακια μου κ εφυγα για 2ημερο..

  (οι (ψιλοπειραγμενες) φωτογραφιες δικες μου. οχι παιζουμε!)