Παρασκευή 11 Απριλίου 2008

Ενα τελευταιο κειμενακι..

..τουλαχιστον για τωρα.. και για πολυ καιρο αν οχι για παντα..
με στεναχωρει πολυ που αφηνω το blogακι μου κ εσας, αλλα εχει αλλαξει κ αυτο οπως κ ολα πια..

Οταν ξεκινησα να γραφω εδω, δεν με ηξερε κανεις. ξερετε, μερικες φορες το εχεις αναγκη αυτο.. να πεις καποια πραγματα κ να μην σε κρινει κανεις. εκεινες τις φορες εγραφα εδω κ με εκανε να νιωθω πολυ ομορφα, ενα ειδος ψυχαναλυσης ας πουμε..

τωρα πια ολοι οι φιλοι κ οι γνωστοι μπαινουν κ με διαβαζουν.. δεν θελω.. γι αυτο λοιπον σταματαω..

ισως τα ξαναπουμε.. μεχρι τοτε να ειστε ολοι καλα κ να κανετε ονειρα.. :)


Σεμελη Ταγαρα-καπνος

Βλέπω γυαλιά
που θέλανε να σπάσουν
ανθρώπους ήρεμους
που θέλανε να κλάψουν
Στιγμές απόμακρες
που θέλανε να υπάρξουν
άδειες ψυχές
που παραμείναν στο κενό

Κι απορροφάμαι
απ' τους καπνούς του τσιγάρου μου και ζω ένα όνειρο
που δεν είναι δικό μου
και τότε έρχεσαι και συ
ζητάς τσιγάρο
ομώς εσύ φυσάς άλλο καπνό

Μα εγω
κολλάω σε μιά κασσέτα ερωτεύομαι
ενα βυνίλιο κι αφήνω το τραγούδι
να οδηγεί τη σκέψη μου και μπαίνω
μες το σκοτάδι σου και΄κεί βρίσκω το φως μου

Σ' ένα ταξίδι
που κρατάει όσο οι νότες
όσο οι νότες ταιριάξαν μεταξύ τους
σε μιά ζωή που κάποιος έζησε για λίγο
και η παραίσθηση την έκανε δική μου

Και τότε λες πως με καταλαβαίνεις
εγώ όμως ξέρω ο,τι κάποτε θα φύγεις
γιατί ζηλεύεις
οτι νιώθω εγώ στον κόσμο μου
που μια στιγμή τον νόμιζες δικό σου

Βλέπεις σκιές
κολλημένες στους τοίχους
τη μοναξιά να υπάρχει
μες τα χέρια σου
να την γυρεύεις
με τα μάτια κλεισμένα
να απορείς και να κοιτάς εμένα

Μα εγώ
κολλάω σε μιά κασέτα ερωτεύομαι
ενα βινίλιο κι αφήνω το τραγούδι
να οδηγεί τη σκέψη μου και μπαίνω
μες το σκοτάδι σου και κει βρίσκω το φως μου

Σ' ένα ταξίδι
που κρατάει όσο οι νότες
όσο οι νότες ταιριάξαν μεταξύ τους
σε μιά ζωή που κάποιος έζησε για λίγο
και η παραίσθηση την έκανε δική μου

Κολλάω σε μιά κασσέτα ερωτεύομαι
ενα βυνίλιο κι αφήνω το τραγούδι
να οδηγεί τη σκέψη μου και μπαίνω
μες το σκοτάδι σου και΄κεί βρίσκω το φως μου

Σ' ένα ταξίδι που μοιάζει με το όνειρο
του κόσμου αυτού που παραμένει τυφλός
σ' ένα ηχείο που στέκεται απόμακρο
σε μια γωνία κρυμμένο από το φως

Βλέπω γυαλιά
που θέλανε να σπάσουν
ανθρώπους ήρεμους
που θέλανε να κλάψουν
Στιγμές απόμακρες
που θέλανε να υπάρξουν
άδειες ψυχές
που παραμείναν στο κενό