Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013

Χρυσοσκονη.

Εψαξα μεσα μου τη πιο δυνατη αναμνηση.
Δεν χρειαστηκε πολυ ωρα.
Ηταν εκει, μπροστα μπροστα λες κ ηξερε οτι θα την αναζητουσα.
Την επιασα τρυφερα κ την εβγαλα  εξω.
Προσπαθησα να την ανοιξω, μια περιεργεια διαολεμενη καθοδηγουσε τα χερια μου.
Δεν σκεφτομουν τιποτα αλλο. Ηθελα μονο να δω πως ειναι απο μεσα οι αναμνησεις
Να βρω τη πρωτη υλη τους
Και ποιος ξερει, ισως ετσι καταλαβαινα
πως καταφερνουν να ριζωνουν για παντα στις ανασες μου.

Ηταν στρογγυλη κ λιγο βρεγμενη.
Μυριζε αλμυρα.
Καθολου ευπλαστη. Πιο σκληρη κ απο βεβαιοτητα, δεν δεχοταν ουτε αποτυπωματα επανω της.
Κρατωντας τη απο τη μια μερια κ τραβωντας τη απο την αλλη, δεν καταφερα κ πολλα πραγματα
Μονο λιγες φυσαλιδες  πεταχτηκαν απο μεσα της
και κοιτωντας με γεματες αναποληση, γελασαν ειρωνικα.

Θυμωσα.
Την αφησα πανω στο γραφειο κ ετρεξα στο σαλονι.
Επιασα γρηγορα 2 ξινες πραγματικοτητες που εχω παντα προχειρες
σε περιπτωση που τυχει να κανω ονειρα
και ετρεξα στο δωματιο.
Ηταν ιδιαιτερα χοντροκομμενες, θα την εκαναν τη δουλεια τους.
Με ενα χαιρεκακο χαμογελο ζωγραφισμενο στα χειλη
εβαλα τη μια κατω απ την αναμνηση κ την αλλη απο πανω
και με μια δυνατη κ κοφτη κινηση
την εσπασα.

Και σ'αυτο το σημειο της ιστοριας ειναι που το χανω.
Πριν προλαβω να χαρω τη νικη μου,
κυματα ολοκληρα γεματα αμλυρα, μυρωδιες κ ηχους γνωριμους
πεταχτηκαν επανω μου απο κει που ηταν πριν η αναμνηση.
Πριν προλαβω να ανοιγοκλεισω τα ματια μου κ καταλαβω τι συνεβη,
εξαφανιστηκαν.
Στα δευτερολεπτα που ακολουθησαν, κοιταξα τα χερια μου, τον κορμο μου, τα μαλλια μου.
Ημουν γεματη χρυσοσκονη.
Παραδοξα στεγνη μετα τα τοσα κυματα,  αλλα γεματη χρυσοσκονη.
Εψαξα να δω που πηγε η αναμνηση, ή εστω ενα κομματι της, αφου την ειχα σπασει..
Τιποτα.
Το μονο που βρηκα αναμεσα στις δυο πραγματικοτητες,
ηταν κ παλι χρυσοσκονη.