Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

παει και το 2012..

παει και το 2012 λοιπον..
ναι ξερω, το αποχαιρεταω νωρις.
ετσι κι αλλιως εχω θεμα με τους αποχαιρετισμους.
δεν τους κανω ποτε στην ωρα τους.
παντα απο πιο πριν.
απο οταν αρχιζει να τελειωνει κατι.. σαν να θελω να το ελεγξω. να μη τελειωσει οποτε θελει αυτο.
να το προλαβω εγω. να το τελειωσω οποτε θελω εγω.
Ελα, ξεφυγες παλι.

για μενα προσωπικα, ηταν ωραια χρονια.
περιεργη, αλλα σιγουρα ωραια.
-ναι, ξερω οτι πηδηχτηκε η χωρα, αλλα αυτα τα εγραψα στην προηγουμενη αναρτηση, τωρα θα μιλησω για μενα-
γνωρισα πολλα καινουρια πραγματα, περασα απο διαφορες φασεις
τελικα ειδα τι δεν ειμαι, ή καλυτερα, τι δεν μπορω να γινω..
"μη τυχει και ξεχασεις τι δεν εισαι.."

εμαθα οτι οσο και να θες να κρυφτεις απο τον εαυτο σου, ο ελεφαντας που ειναι ολη την ωρα πισω  σου κ κανεις οτι δεν το βλεπεις, στο τελος σου κανει 'μπου'. αλλα τοτε ισως ειναι λιγο αργα για καποια πραγματα.
μετανιωσα μονο για κατι.
εχασα αρκετα ομορφα,
η ισως μονο ενα ,
επειδη δεν ηθελα αφενος να παραδεχτω οτι εχω τον ελεφαντα πισω απο το κεφαλι μου κ αφετερου γιατι ο φοβος ειναι κακος συμβουλος
η απλα η μικρη φανη που θελει να ελεγχει τους αποχαιρετισμους, εκανε παλι τη δουλεια της.

το '12 μπηκε με ενα ψιλομπερδεμα, συνεχιστηκε με ενα αλλο μπερδεμα κ τελειωνει με ενα ακομα.. μπερδεμα.
οχι απαραιτητα ασχημα, τουλαχιστον συνολικα.

θα τη θυμαμαι σιγουρα αυτη τη χρονια.
σωστα που ισως δεν θα ξανακανα
λαθη που δεν μετανιωνω
ενα ναι που σημαινε οχι
πολλα οχι που σημαιναν ναι
στιγμες, μυρωδιες,συναισθηματα
χαμογελα κ πρωινες ανασες
ενα κυμα...
ταξιδιωτες που ηθελαν να μπουν στο κεφαλι μου, αλλα αυτο ειχε αλλη γνωμη, ή ηταν παρκαρισμενο αλλου
κ για το τελος, μια κοκκινομαλλα με φτερα (;)  ισως λιγο διαφορετικη απο εκεινη που συναντουσες στις αρχες αυτου του χρονου..

εχοντας κλεισει ο,τι λογαριασμους της ανοιξε το 2012, καλους και κακους
η μικρη φανη συνεχιζει να ανακαλυπτει τον κοσμο  με ενα πονηρο χαμογελο στα χειλη..
γιατι αυτη η χρονια τα ειχε ολα...

"πεφτουν αστερια βροχη, μα τι να πρωτοευχηθω
μια καληνυχτα χλωμη η εναν ηλιο λαμπερο
μια καλημερα χορτατη, εναν ερωτα σακατη
μια θλιμμενη φατσα, μια αιωνια γκριματσα

αστερια βροχη, μα τι να πρωτοευχηθω
ενα ακομη κελι, η εναν ψευτικο ουρανο
μια πιστη μονα λιζα, τη ζωη μου σε κορνιζα
ενα θλιμμενο γινατι, κατι να θυμιζει κατι..

για ολα ρωτας εμενα κι εγω τι να σου πω
πεφτουν αστερια βροχη μα τι να πρωτοευχηθω;... "
Μεθυσμενα Ξωτικα

EDIT 19/12: τωρα εκλεισε η χρονια..... ;)





Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Φανταστικε μου φιλε


οι μερες περνανε. φθινοπωριασε για τα καλα σου λεω. δεν βγαινεις εξω χωρις μπουφαν.
Μ'αρεσει.
Σκεφτομαι κι αυτους που ειναι στο δρομο, αλλα ποσες ενοχες να νιωσω γι αυτα που θελω πια.
Ας αφησω κι ενα 'θελω' χωρις ενοχη.
Ετσι, για αλλαγη ρε παιδι μου.

Πες μου, εσενα τι σου κοβει την ανασα?
Υπαρχει κατι που σε κανει να χανεις τα λογια σου οταν το βλεπεις?
Εζησες ποτε τη 'μια στιγμη' σου?
Αυτη που νιωθεις οτι τα εχεις ολα κ δεν σε νοιαζει ακομα κ αν πεθανεις εκει που εισαι.

Ξερεις, βραδυαζει απο τις 6 εδω.
Κι αυτο μ'αρεσει.
Ενα σκοταδι σκεπαζει τη μητροπολη και μαζι μ'αυτην και σενα.
Κρυβεις. Κρυβεσαι.
Μπορεις να κρυβεις. Μπορεις να κρυβεσαι. Ο,τι σε βολευει.
Μη σκας.

Μη πιανεσαι απο μενα οταν φυσαει.
Θα πεσουμε κι οι δυο. Βλακεια δεν ειναι?

Κι ειναι επικινδυνος ο χορος, να το ξες'.
Θα πρεπει να πατησω πανω στα αρβυλακια σου.
Κακο αυτο. Δεν θελω να σε πατησω.
Ασε που μπορει να με πατησεις κι εσυ. Και δε λεει.

Μ'αρεσει πολυ το φθινοπωρο. Και ο χειμωνας.
Πηγα στο χωριο πριν μερικες μερες. Η υγρασια εκανε το χωμα, το γρασιδι, τα παντα να μυριζουν πιο εντονα. Ηθελα να κατσω πιο πολυ.
Δε βαριεσαι..

Δεν ειμαι κακια.
Εσυ το ξερεις. (ξερεις πολλα τελικα..)
Κι εσυ.
Ισως κι εσυ.
...κι ειπε "το σκληρο εμαθα πως χαραζει/αλλα οχι πως χαραζεται"
Δες πιο μεσα.

"αυτα που καιγονται τα εκαψα ολα
κι αυτα που λεγονται τα ειπα ολα."
Ψεμα.

"Τιποτα. Οταν σαν ζητανε αγκαλια
μολων λαβε μωρο μου, μολων λαβε να απαντατε".
 

(Τα πλαγια ειναι απο ποιηματα της Δημουλα ντε.)


Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

"συντομια"

<<Γεννηθηκα σημερα το ξημερωμα

 εζησα την παιδικη μου ηλικια το πρωι

 και γυρω στο μεσημερι

 εμπαινα ηδη στην εφηβεια μου

 και δεν ειναι οτι τρομαξα

που ο χρονος μου περναει τοσο βιαστικα.

 Μονο με ανησυχει λιγο να σκεφτομαι

 οτι ισως αυριο

 να ειμαι πολυ γερος

 για να κανω ολα οσα αφησα σε εκκρεμοτητα.>>

Χορχε Μπουκα'ι', "Ιστοριες να σκεφτεις"



-δεν μ'αρεσε αυτη η εβδομαδα. να τη πεταξουμε?
-οχι. να χορεψουμε. τιποτα δεν πεταμε.
και επειδη εισαι μεγαλυτερος, λεω να σ'ακουσω.






Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

λαθος λογια

'..Πριν σκοτεινιάσει απόψε ο ουρανός,
τα κρίματα σου μάζεψέ τα και ρίχτα.
Όσο θα καίγονται, θα δίνουνε φως
στην πιο μεγάλη νύχτα..'


Λαθος λογια τη σωστη στιγμη.
θες να δειξεις κατι και καταφερνεις να δειξεις το ακριβως αντιθετο. μονο εσυ το καταφερνεις αυτο.
Λαθος λογια τη σωστη στιγμη.
Χρονια ειναι το μονιμο προβλημα σου.
Κι αυτες οι ρημαδες οι λεξεις πασχιζουν να βγουν απο το στομα σου με καθε τροπο.
κανεις οτι δεν τις βλεπεις, αλλα επιμενουν. 
γινονται κομπος στο λαιμο σου που σε πνιγει μεχρι που φτανουν στα χειλη σου.
φοβασαι οτι αν βγουν εξω θα χαθουν. 
και δεν θελεις. καλυτερα να τις κρατησεις μεσα σου. 
ασφαλεις.
-απο ποιον?-
κι επειτα, επειδη πρεπει να πεις κατι, λες βλακειες.
Λαθος λογια τη σωστη στιγμη.
μια στιγμη που ερχεται και ξαναρχεται και ξαναρχεται και ξαναρχεται.
κι εσυ βρισκεις αλλα λογια να πεις καθε φορα. μα παντα τα λαθος.
αλλα οι στιγμες φευγουν γρηγορα ρε συ. 
και καποτε θα σταματησουν να ερχονται. και θα θες εσυ να πεις τα σωστα λογια επιτελους, αλλα δεν θα βρισκεις τη σωστη στιγμη. ηρθε 100 φορες και τη χαραμισες.
ε βαρεθηκε!
Στιγμες που εφυγαν.
Αυτο το κακο εχουν οι στιγμες. φευγουν.
και φευγουν γρηγορα ρε συ.
και ειναι που η ευτυχια αποτελειται απο στιγμες.
στιγμες που εσυ χαραμιζεις.
σωστες στιγμες που χαραμιζεις με τα λαθος λογια.
στιγμες που φευγουν γρηγορα..
σαν εσενα..
γιατι το πιο ευκολο πραγμα, ειναι να φευγεις..
κι εσυ βαρεθηκες τα δυσκολα.
και δεν θες να προσπαθησεις για τιποτα.
κι αφηνεις τις στιγμες να περνανε.

κι ουτε υποσχεσαι. πια.
γιατι αυτα ειναι λογια μωρε.
και οι λεξεις ειναι υπουλες καμια φορα.
Λαθος λογια τη σωστη στιγμη.

-τι σκαλωμα ειναι αυτο, να μιλαω παντα σε 2ο ενικο για τον εαυτο μου.-

παραβγηκε μελαγχολικο, αλλα περισσοτερο ειμαι νευριασμενη, παρα οτιδηποτε αλλο.

Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2012

"καποιος ηταν κομμουνιστης επειδη.."

 (οποιος βαριεται να διαβασει, ας δει κατευθειαν το βιντεο στο τελος.. αξιζει..)

"Καποιος ηταν κομμουνιστης επειδη ο παππους του, ο θειος του, ο πατερας του, ηταν κομμουνιστες..
Καποιος ηταν κομμουνιστης επειδη εβλεπε τη ρωσια σαν υποσχεση, τη κινα σαν ποιηση , τον Κομμουνισμο σαν επιγειο παραδεισο..
Καποιος ηταν κομμουνιστης επειδη ενιωθε μονος..
Καποιος ηταν κομμουνιστης επειδη το σινεμα το απαιτουσε, το θεατρο το απαιτουσε, ολοι το απαιτουσαν..
Καποιος ηταν κομμουνιστης επειδη δεν του τα ειχαν πει ολα..Καποιος ηταν κομμουνιστης επειδη παλιοτερα ηταν φασιστας..
Καποιος ηταν κομμουνιστης επειδη ηταν τοσο αθεος, που χρειαζοταν εναν αλλο θεο..
Καποιος ηταν κομμουνιστης επειδη ειχε γοητευτει τοσο απο τους εργατες, που ηθελε να ειναι ενας απο αυτους..
Καποιος ηταν κομμουνιστης επειδη δεν αντεχε πια να ειναι εργατης..
Καποιος ηταν κομμουνιστης επειδη 'επανασταση οχι σημερα, αυριο μπορει, αλλα μεθαυριο σιγουρα'..
Καποιος ηταν κομμουνιστης επειδη ηθελε να τσαντισει τον πατερα του..
Καποιος ηταν κομμουνιστης λογο μοδας, καποιος λογο αρχων, και καποιος απο απογοητευση..
Καποιος ηταν κομμουνιστης επειδη ηθελε να κρατικοποιησει τα παντα..
Καποιος ηταν κομμουνιστης επειδη ηταν πιο κομμουνιστης απο τους αλλους..
Καποιος ηταν κομμουνιστης επειδη υπηρχε το Μεγαλο Κομμουνιστικο Κομμα..
Καποιος ηταν κομμουνιστης ΠΑΡΟΛΟ που υπηρχε το Μεγαλο Κομμουνιστικο Κομμα..
Καποιος ηταν κομμουνιστης επειδη δεν υπηρχε τιποτα καλυτερο..
Καποιος ηταν κομμουνιστης επειδη τοσα χρονια ειχαμε το χειροτερο σοσιαλιστικο κομμα..
Καποιος ηταν κομμουνιστης επειδη χειροτερο κρατος απο μας ειναι μονο η Ουγκαντα..
Καποιος ηταν κομμουνιστης επειδη δεν αντεχε πια 40 χρονια κυβερνησεις χριστιανοδημοκρατων, ανικανων και μαφιοζων..
Καποιος ηταν κομμουνιστης επειδη οποιοσδηποτε πηγαινε κοντρα, ηταν κομμουνιστης..
Καποιος ηταν κομμουνιστης επειδη δεν αντεχε πια αυτο το βρωμικο πραγμα που επιμενουμε να ονομαζουμε δημοκρατια..
Καποιος ηταν κομμουνιστης επειδη ονειρευοταν μια ελευθερια διαφορετικη απο της Αμερικης..
Καποιος ηταν κομμουνιστης επειδη πιστευε πως μπορουσε να ειναι ευτυχισμενος και ζωντανος μονο εαν ηταν και οι αλλοι..
Καποιος ηταν κομμουνιστης επειδη ειχε αναγκη απο μια ωθηση προς κατι νεο, γιατι ηταν διατεθημενος να αλλαζει καθε μερα, γιατι αισθανοταν την αναγκη για μια διαφορετικη ηθικη. Γιατι ισως ητανε μονο μια δυναμη, ενα πεταγμα, ενα ονειρο. ηταν μονο μια παρορμηση, μια επιθυμια να αλλαξει τα πραγματα, να αλλαξει τη ζωη..
Καποιος ηταν κομμουνιστης επειδη με την ατελειωτη αυτη ωθηση, ο καθενας ηταν κατι παραπανω απο τον εαυτο του. Ηταν σαν 2 προσωπα σε ενα
Απο τη μια, η προσωπικη καθημερινη κοπωση κι απο την αλλη, η αισθηση οτι ανηκεις σε μια φυλη που θελει να απογειωθει για να αλλαξει πραγματικα τη ζωη.. οχι.. καθολου θλιψη..
Ισως και τοτε πολλοι να ειχαν ανοιξει τα φτερα τους χωρις να ειναι ικανοι να πεταξουν. Σαν υποθετικοι γλαροι.
Και τωρα?... Και τωρα νιωθεις σαν δυο..
Απο τη μια ο ανθρωπος δουλοπρεπης προβαλεται μεσα απο την αθλιοτητα της επιβιωσης, κι απο την αλλη, ο γλαρος..που δεν εχει καν την προθεση να πεταξει πια
γιατι το ονειρο
εχει πλεον σακατευτει.
Δυο δυστυχιες
σε ενα μονο σωμα. "
Giorgio Gaber



κι αυτα απο καποια που δεν ειναι κομμουνιστρια..

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2012

γιατι ετσι.


"..When everything's made to be broken
I just want you to know who I am.." 


 Αυτο.-

και λιγο Δημουλα..

'(..)Σπανια να ψωνισω. Γιατι εκει σου λενε διαλεξε
Ειναι ευκολια αυτη ή προβλημα; Διαλεγεις και μετα
πως το σηκωνεις το βαρος το ασηκωτο
που εχει η εκλογη σου.
Ενω εκεινο το ετυχε τι πουπουλο. Στην αρχη.
Γιατι μετα σε γονατιζουν οι συνεπειες.
Ασηκωτες κι αυτες.
Κατα βαθος ειναι σαν να διαλεξες.'


"..έρωτας ή τρόπος να μεγαλωνουμε;.."



Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

μετρω..

1)Κι ειναι μερικα πραγματα παραξενα ρε παιδι μου.
Αμετρητοι ανθρωποι περνουν απο τη ζωη μας.
Μερικους τους ξερεις χρονια κι ομως, υπαρχουν πραγματα, λογια, σκεψεις που δεν τα μοιραζεσαι μαζι τους.
για πολλους λογους.
καποιοι δεν θα τα καταλαβουν, καποιοι θα τα παρεξηγησουν, καποιοι θα σε παρεξηγησουν
καποιοι δεν θα ενδιαφερθουν καν
καποιοι θα τα θεωρησουν χαζα.
Ειναι ομως και καποιοι αλλοι που δεν χρειαζεται να τους λες πολλα για να καταλαβουν.
ισως μονο μερικα βλεμματα που κρυβουν ολα αυτα που 1000 λεξεις δεν μπορουν να περιγραψουν.

Κι ειναι απο τα περιεργα.. γιατι καμια φορα γνωριζεις εναν ανθρωπο και λιγες ωρες μετα, εισαι καπου ψηλα στον Υμηττο μαζι του, με τη μιση πολη πιατο στα ποδια σας, να βλεπετε τον ηλιο να βγαινει σιγα σιγα και να ανταλλασετε πληγες. μαλλον οχι. δεν ανταλλαζετε πληγες. τις δειχνετε ο ενας στον αλλο. και μιλατε, μιλατε, μιλατε, μιλατε. τα λετε ολα. πραγματα που δεν εχετε πει σε ανθρωπους που ξερετε χρονια.
 και οταν οι λεξεις τελειωνουν, κοιταζεστε. και μ'αυτα τα βλεμματα λετε αλλα τοσα. κι ομως, λιγες ωρες πριν ησασταν αγνωστοι.
Λιγο αργοτερα..
-Να ερθω να σε παρω να παμε βολτιτσα?
Φ:Ναι!! βρεχει κιολας, δεν ειναι πολυ ωραια?!
-Δεν εχεις διαβασμα ομως?
Φ:Εχω, αλλα ποιος το μαμαει..
-Σε μιση ωρα ειμαι εκει.

 2) Ειναι κι αλλοι ομως που.. πως να στο πω ρε παιδι μου.. προσπαθουν να σε πλησιασουν. και προσπαθουν και προσπαθουν, αλλα δεν σου βγαινει να τους πεις τιποτα. δεν σε νοιαζει να τους δειξεις τιποτα. δεν σε νοιαζει να σου δειξουν ουτε κ αυτοι.
δεν υπαρχει αυτο το κατι που δεν χρειαζεται χρονο για να εμφανιστει. ή ειναι εκει ή δεν ειναι.
Και μια μερα πατε σε ενα αλλο βουνο, εχετε πιατο την αλλη μιση αθηνα στα ποδια σας και συ τον ρωτας που ειναι ο Υμηττος. σου δειχνει και ειναι σαν να βλεπεις τον εαυτο σου εκει και ταυτοχρονα σκεφτεσαι οτι η θεα απο τον Υμηττο ειναι καλυτερη. κ ας μην ειναι.
Λιγο αργοτερα..
-Παμε να πιουμε καμια μπυριτσα?
Φ:Μπαα, θα βρεξει μωρε
-Ελα, δεν θα βρεξει, παμε..
Φ: και να μη βρεξει, εχω διαβασμα.. αστο μωρε, αλλη φορα.

Οπως δεν ειναι ολοι οι ανθρωποι το ιδιο για σενα, ετσι δεν ειναι κ αυτα που δινεις στον καθενα τους..
Αυτο που θελω να σου πω ρε, ειναι πως οταν ερθει ενας ανθρωπος που θα 'πρεπει' να του δειξεις το μυστικο σου κουτι, δεν θα αναρωτηθεις καν αν πρεπει να το κανεις. θα το ανοιξεις πριν καλα καλα το καταλαβεις.
αλλα πρεπει να εχεις μυστικο κουτι..
κλεισε εκει το πιo σημαντικο κομματι σου.. το πιο ευθραυστο..
γιατι παντα τα σημαντικα ειναι ευθραυστα. δεν ξερω τον λογο, αλλα ειναι..
οταν παιρνεις ενα ομορφο υφασμα, δεν αφηνεις ολο τον κοσμο να το πιασει. οταν το πιανουν πολλα χερια αρχιζει να αλλοιωνεται ρε συ..
υπαρχουν ομως και οι ανθρωποι που τους αφηνεις να το πιασουν ή τους το δινεις εσυ απο μονος σου για να δουν ποσο απαλο ειναι..
αυτοι που σημαινουν κατι για σενα δεν πρεπει να εχουν κ κατι παραπανω απ'ο,τι οι υπολοιποι?
αυτοι που θα γουσταρεις να πατε μαζι βολτα στη βροχη δεν πρεπει να εχουν ενα κομματι σου περισσοτερο απο αυτους που ευχεσαι να βρεξει για να εχεις δικαιολογια να μη τους δεις σημερα?

(για τη butter of lies μετα τη χθεσινη μας κουβεντα..)





Κυριακή 26 Αυγούστου 2012

Ελα, αραχνιασαμε εδω μεσα.


Πω ρε μαν, πραγματικα αραχνιασαμε εδω μεσα ομως.
Παιρνω τα πολλα με το ξεσκονοπανο κ ξεκιναω με συνοπτικες διαδικασιες.

Περιεργο καλοκαιρι το φετινο. complicated.
Βασικα οταν ειναι complicated το κεφαλι σου, ολα complicated τα βλεπεις.
τι 'things are simple' και μαλακιες. Ακομα και το τηγανιτο αβγο complicated σου φαινεται.
Δεν ξερω ρε πουλακι μου, τι να σου πω και σενα.. τι μου φταις κ εσυ στο κατω κατω.
Κι ομως, αυτη η θολουρα μπορει να αποβει ιδιαιτερα δημιουργικη και ενδιαφερουσα ορισμενες φορες.

Αντικειμενικα things are simple. Ολα. τα παντα. Και παντα.
Υποκειμενικα ειναι complicated.
Και  'υποκειμενικα' σημαινει στο κεφαλι σου. Εσυ τα βλεπεις ετσι, εσυ τα νομιζεις ετσι. εσυ.
και μαλλον καπου εκει ειναι που χανεις το νοημα, την ουσια.
ετσι ειναι. παρτα και ζησε τα, νιωσε τα, χωρις πολλες-πολλες αναλυσεις και μαλακιες. Αλλιως τα χανεις.
Μονο ετσι εχει αξια.
Αλλα αυτη η αξια που φορτωνουμε στα παντα ειναι αντικειμενικη ή υποκειμενικη?
ειναι simple ή complicated?
Αν σκεφτεις οτι κατι που εχει αξια για σενα, για καποιον αλλο ειναι για πεταμα, τοτε μαλλον ειναι υποκειμενικη.
Αρα και complicated.
Και αφου τα παντα τα μετραμε αναλογα με την αξια τους, τι αξιζουν, ποσο αξιζουν κλπ, κ αφου καταληξαμε οτι η αξια ειναι υποκειμενικη και συνεπως complicated, μηπως τελικα τα complicated ειναι που αξιζουν?
Μεταξυ μας, τα simple ειναι λιγο βαρετα. Τα χρειαζεσαι ομως οταν τα complicated σου εχουν πηξει το κεφαλι μιας και χρειαζεται να τα σκεφτεσαι πολυ, τυπου 'ναι αλλα δεν ειναι μονο αυτο, απο την αλλη εχουμε κ εκεινο και μη ξεχασεις και το αλλο κλπ κλπ'

-μωρη, μεταξυ μας τωρα, αλλα τα θελει και σενα ο κωλος σου-.

Αλλωστε το ελεγε και ο φιλοσοφος. αντικειμενικη αληθεια δεν υπαρχει.
Ολα ειναι πολυδιαστατα. 
Εσυ διαλεξε αυτο που σε κανει χαρουμενο στις περισσοτερες διαστασεις του.
(Γαμωτο, δεν επρεπε να καταληξω σ'αυτο το συμπερασμα.)

Βλεπεις γιατι σου λεω οτι ειναι προβλημα ο χρονος που εχω για να σκεφτομαι?
Το θεμα ειναι οτι ο κοσμος ειναι γεματος διληματα.
'θελω ή πρεπει'?
'αντικειμενικο ή υποκειμενικο'?
'cusco ή πωλειται'?
'μπακουνιν ή μαρξ'?
'εσυ ή εσυ'?
και σε εναν κοσμο γεματο διληματα, αντε να ησυχασει το μυαλο σου.

Το πιο δυσκολο πραγμα ειναι να συμμαζεψεις το κεφαλι σου τελικα. Που να θες να συμμαζεψεις και το κεφαλι κανενος αλλου δηλαδη -η να σου πει αυτος να το κανεις-.
Αλλα αυτο δεν ειναι δικη σου δουλεια.
Ο καθενας να συμμαζεψει το δικο του κεφαλι.
Ακους?
Μη μου φορτωνεις τιποτα.
Δεν σου φορτωνω ουτε εγω.
Ουτε καν τις τυψεις μου.
Δικες μου ειναι κι αυτες οπως και ολα.
Δικες μου και οι αποφασεις, ετσι, γιατι γουσταρω να 'φταιω μονο εγω για μενα'.
Και επειδη ειναι δικες μου οι αποφασεις,
δικες μου ειναι και οι επιτυχιες,
δικες μου ειναι και οι αποτυχιες,
δικες μου ειναι και οι τυψεις
Δικα μου ειναι ολα και μη μου κολλας και πολυ γιατι αρπαζομαι και δεν πρεπει.
Και ποτε μη με ρωτας 'γιατι'.
Γιατι ετσι.
Εσυ ενα να σκεφτεσαι μονο. τον στιχο που τραγουδησα και παει καπως ετσι..
'και σου υποσχομαι πως ο,τι κι αν περασω, 
αυτο που τωρα ζω δεν θα ξεχασω'.

Και δεν θα το ξεχασω ρε μαν, ο,τι κι αν ειπα.

Κατα τα αλλα, πολυ ζεστη ρε παιδι μου.


Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

Πιο σιγα..

Τρεχεις τρεχεις τρεχεις.
Θελεις να τα ζησεις ολα τωρα. ολα μαζι.
'I get satisfaction everywhere i go..'

-κανεις βλακειες.
-αυτο που πρεπει να σε νοιαζει ειναι να περναω καλα. αφου περναω καλα, τι σε πειραζει τι κανω? θελω να ζησω τη ζωη μου.
-αν θες να ζησεις τη ζωη σου, κανε μπαντζι τζαμπινγκ, μη κανεις βλακειες!
-υπερβαλλεις οπως παντα. μια χαρα ειμαι.

Συνεχιζεις να τρεχεις. ξεπερνας το οριο ταχυτητας. εισαι και σε στροφες. το περιεργο ειναι οτι γουρσταρεις.
Αρχιζεις να ζαλιζεσαι.
κοψε λιγο ταχυτητα. δεν χρειαζεται να τα δεις ολα τωρα. παραδεξου το, παρασυρθηκες και το παρακανες. ουτε ζωνη δεν φορας.
Κοβεις λιγο.
Αφηνεις την εθνικη και παιρνεις τον παραλληλο. χωματοδρομος ε?  δεν πειραζει, γουσταρεις καλυτερα ετσι. Δεν εισαι για πολυ ετσι κι αλλιως. Λιγα μετρα μονο, ετσι για αλλαγη.
Ωραια ειναι αλλα εχει και μερικες λακκουβες. Το ηξερες ομως.
Στην αρχη δεν σε νοιαζει.
Ενα περασμα κανεις στο κατω κατω. δεν εισαι για πολυ.
Μετα αρχιζεις να τις νιωθεις, αλλα σφυριζεις αδιαφορα.
ενα περασμα κανεις στο κατω κατω. δεν εισαι για πολυ.

Ο χωματοδρομος φτιαχνει. Λουλουδια, δεντρα, ωραια τοπια, ωραιες μυρωδιες. Τον βλεπεις να μακραινει ξαφνικα απο μονος του. σαν να θελει να κατσεις παραπανω.
Μα εσυ ενα περασμα κανεις στο κατω κατω. δεν εισαι για πολυ. επιτειδες μπηκες σε χωματοδρομο, τι ειναι αυτα που σου δινει τωρα?
Κι οσο προχωρας σου δινει κι αλλα λουλουδια, κι αλλα χρωματα. Αν συνεχισει θα ξεχασεις οτι ειναι χωματοδρομος -κι οτι μπηκες για λιγα μετρα-.
Αρχιζεις να πατας παλι γκαζι. Ο δρομος μακραινει κι αλλο ομως. Ψαχνεις να βρεις την εξοδο. θα επρεπε να την εχεις δει εδω και ωρα και να εισαι παλι στην εθνικη.
Κι οσο το λες, τοσο μακραινει κι αλλο μπροστα σου. μονος του. μπροστα στα ματια σου. σαν να θελει να μεινεις κι αλλο εκει.
Χαμογελας. πατας λιγο γκαζι. λιγο. δεν εισαι σιγουρη.
ωπα! 1-2 λακκουβες.
Αυτη τη φορα τις καταλαβες καλα. Ταρακουνηθηκες.
Υστερα 2 χιλιομετρα ωραιος δρομος μπροστα σου.
Ανακουφιζεσαι. Δεν θες αλλη λακκουβα.
Κι εκει που ξεφυσας δυναμωνοντας τη μουσικη, δεν βλεπεις το δεντρο που εχει πεσει κλεινοντας το δρομο λιγα μετρα μπροστα σου.
Πεφτεις πανω. Ζαλιζεσαι.Ειρωνευεσαι τον εαυτο σου. 'χωματοδρομο δεν ηθελες?'.
2-3 γρατζουνιες στο θωρακα μονο. φθηνα τη γλιτωσες.

Αριστερα δρομακι για την εθνικη οδο. Πανω στην ωρα.
Ουτε που σκεφτεσαι να σπρωξεις τον κορμο και να συνεχισεις στον χωματοδρομο.οχι. ουτε καν. Δεν εισαι για τετοια. Ωρα να γυρισεις στην εθνικη.
Μπαινεις στο αυτοκινητο λιγο μουδιασμενη. Εχεις φυγει ηδη. Παιρνεις το δρομακι. Γεματο στροφες.
Σε καθε στροφη καταλαβαινεις πως ισως το 'κανε μπαντζι τζαμπινγκ, οχι βλακειες', να ηταν σωστο τελικα.
Οδηγεις ολο το βραδυ. Χαλια το δρομακι. Καθε μετρο του σε κανει να σκεφτεσαι τι εκανες, τι δεν εκανες, τι εγινε, πως εγινε. τι δεν θα ξαναγινει....Λακκουβες, βραχια.. Καπου εχασες το νοημα..την ουσια.. κι εσυ παντα ηθελες ο,τι κανεις να εχει ουσια.
Το χαραμα σε βρισκει στην τελευταια στροφη πριν την εθνικη οδο.
Σταματας 10 μετρα πριν βγεις στην ασφαλτο.
χαμογελας.
καθαρση?
Καθαρση.
Με τις πρωτες ακτινες του ηλιου βγαινεις στην εθνικη. Ξαναβαζεις μουσικη. Αυτη τη φορα δεν θα τρεχεις τοσο πολυ.
Ετσι πιο σιγα. Να σε φυσαει το αερακι απο το ανοιχτο παραθυρο και να γουσταρεις τη διαδρομη.
Εχεις τοσο δρομο μπροστα σου.. τοσα να δεις.. τοσα να γευτεις..τοσα να μυρισεις.. Αν τρεχεις τα βλεπεις ολα, αλλα στο fast forward. Τι βιαζεσαι?
Παρτο πιο σιγα.. Ειδες? δεν γουσταρεις καλυτερα ετσι?

''θα δω το φως αφου πιω το σκοταδι..'
-Active Member-






Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

Και για πες..

1)Η μικρη φανη (συνεχιζει να) ανακαλυπτει τον κοσμο. Καμια φορα ξενερωνει τη ζωη της μ'αυτα που συναντα βεβαια, αλλα δε βαριεσαι..

Ακου να δει πως εχει το πραγμα. Δεν ειμαι ευκολος ανθρωπος. Εχω και γω τις παραξενιες μου.
Δεν μενω ευκολα καπου κι αν δεν νιωσω απο μονη μου οτι θελω να κατσω εκει, δεν προκειται να με κρατησεις με το ζορι.
Σ΄εναν ιδανικο κοσμο θα ερωτευομασταν οποιον μας ερωτευεται και θα μας ερωτευοταν οποιος ερωτευομαστε. Επειδη ομως μεταξυ μας, ο κοσμος δεν ειναι και τοσο ιδανικος, τα εχουμε περιπλεξει λιγο τα πραγματα.

Εγω ξερεις τι καταλαβα?
Καταλαβα οτι ο κοσμος χανεται, κι αν το χερι που κρατας δεν ειναι αυτο με το οποιο θελεις να τον αλλαξετε μαζι, αφησε το. Μη συμβιβαζεσαι.
Προσεξε ομως.. <<αλλο πραγμα να συμβιβαζεσαι και αλλο να αποδεχεσαι>>.


2)Σταματα να γκρινιαζεις. Σταματα. Πραγματικα.
Δηλαδη, βγαλε τον σκασμο πια.
Ο χρονος που σου παιρνει για να μου κλαφτεις και να πεις τι ΔΕΝ μπορεις να κανεις, φτανει και περισσευει για να βρεις τουλαχιστον 2 λυσεις για το προβλημα σου.
Ενα απο τα πραγματα που μου εμαθε ο προηγουμενη χρονια, ηταν πως
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ ΜΑΚΡΥΑ.
Αυτη ειναι η αποσταση. Απο το 'δεν μπορω μπουχου', στο 'ΘΑ το κανω ρε΄.
Δεν λεω οτι ειναι ευκολο, ουτε οτι γινεται αμεσως. Αλλα γινεται.

3)Καποιοι οταν τρωνε την ηττα, γυριζουν αλλου το κεφαλι, ξεχνιουνται και το ξεπερνουν. Μαγκια τους.

Καποιοι αλλοι, οταν φανε τα μουτρα τους, πεφτουν στα πατωματα -κι ακομα πιο κατω. εκει ανακαλυπτεις οτι ο πατος ειναι πολυ πιο χαμηλα απ'ο,τι φανταζοσουν- και πρεπει πρωτα να ερθουν αντιμετωποι με ολο το φασμα των συναισθηματων που τους προκαλει αυτη η ασχημη κατασταση, να το αντιμετωπισουν face to face, μετα να του κανουν 'μπου', να φυγει και να επανελθουν.
Μαγκια τους και σ'αυτους.

Ωστοσο, η 2η περιπτωση κρυβει τον κινδυνο να ξεμεινεις στο πατωμα.
Αλλα αυτο ειναι δικη σου επιλογη. Παραδεξου το, συνηθιζεις να κυλιεσαι εκει και πειθεις τον εαυτο σου οτι δεν μπορει να σηκωθει. Ελα, ολοι το εχουμε περασει.
Δεν αμφισβητω οτι πραγματικα αισθανεσαι πως δεν μπορεις να σηκωθεις. Ξερω ποσο χαλια νιωθεις, πραγματικα ξερω.... ομως αν δεν το αποφασισεις, θα μεινεις εκει.
Τις περισσοτερες φορες δεν ειναι ευκολο, αλλα σιγα σιγα θα τα καταφερεις.
Μη χανεις ζωη.. ΖΩΗ.. ειναι πολυ ασχημο να γυρνας πισω και να λες 'ποσο χρονο εχασα'.

Παρε τον χρονο σου, νιωσε αυτο που σε πονα, μεινε εκει οσο σου χρειαζεται, αλλα μη ξεχαστεις.

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ ΜΑΚΡΥΑ ρε.. μονο τοσο..

Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012

μυρωδιες..

Ξερεις, εχω περιεργη μνημη.
Βασικα εχω επιλεκτικη μνημη. Πραγματα που εχουν να κανουν με 2-3 συγκεκριμενους ανθρωπους, δεν τα ξεχναω με τιποτα.
Καταστασεις, λογια, εικονες.. τα θυμαμαι ολα με καθε λεπτομερεια.
Αντιθετα, για ολα τα υπολοιπα εχω μνημη χρυσοψαρου. Δεν ειναι οτι δεν με νοιαζουν, απλα για να χαραχθει -οχι να αποτυπωθει, να ΧΑΡΑΧΘΕΙ- οτιδηποτε στη μνημη μου, πρεπει να σημαινει κατι για μενα.

Οι περισσοτερες αναμνησεις μου, αν οχι ολες, συνοδευονται απο μυρωδιες.
εικονες, ανθρωποι, στιγμες, ολα εχουν τη δικη τους μυρωδια κι ετσι ειναι χαραγμενα μεσα μου.

-η μυρωδια απο ενα ζεστο δωματιο με χαμηλο φως καπου στον πειραια ενα βραδυ που εξω χιονιζε,

-η μυρωδια μιας σκηνης καπου στη κεφαλλλονια ενα βραδυ μετα απο πολυ κρασι, αφου ειχαμε βρει ονομα σε ενα αστερι,

-η μυρωδια μιας αυγης καπου στο χωριο, ξημερωματα Μεγαλου Σαββατου,

-η μυρωδια μιας αγκαλιας την ωρα που νιωθεις πως εχεις διαλυθει και δεν μπορεις να παρεις ανασα,

-η μυρωδια μιας αυγης που "η καρδια μου τρελαθηκε βαραει σαν ξεκουρδιστη μπαντα" απο ευτυχια,

-η μυρωδια εκεινου,

-η μυρωδια του αλλου,

-η μυρωδια που συνοδευε εκεινο το παραμυθι..

μυρωδιες.. μυρωδιες.. μυρωδιες...

Πριν λιγες μερες, καθως περπατουσα, εφτασε στη μυτη μου μια μυρωδια πολυ γνωριμη.
Το μυαλο μου κατακλυστηκε απο εικονες.
Ηταν σαν να ημουν και παλι σε εκεινο το μερος. Κι ηταν τοσο ζωντανο..
Η μυρωδια με πλημμυρισε. και οι εικονες μαζι.
Σταθηκα λιγο και ανεπνευσα βαθια.
Μερικες φορες οι εικονες ξεθωριαζουν μεσα σου μετα απο καιρο.
Το χρωμα τους σιγα σιγα θαμπωνει.
Οταν ομως συναντας τη μυρωδια τους, αμεσως ξαναζωντανευουν. χρωματιζονται και παλι μπροστα στα ματια σου..
Αλλη μια βαθια ανασα.
Η μυρωδια πηγε παντου μεσα μου, την ενιωσα σε καθε μου σημειο και ξαναχρωματισε εικονες ξεθωριασμενες.
Σαν να τα εβλεπα ολα μπροστα μου..
Αυτη η μυρωδια..

"..Έλα και φέρε χρώματα πολλά, πάρε μακρυά το γκρίζο
κι αν θα μυρίσω αρώματα παλιά, το αύριο σου χαρίζω.."
-Active Member-

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

Ωρα για παραμυθι..

'Μια φορα κι εναν καιρο, ηταν ενας βασιλιας που βασιλευε σε μια πολυ μακρινη χωρα. Ηταν καλος βασιλιας αλλα ειχε ενα προβλημα..

Υπηρχαν μερες που σηκωνοταν απο το κρεβατι διαχυτικος, κεφατος, ευτυχισμενος. Απο το πρωι εκεινες οι μερες φαινονταν υπεροχες. Οι κηποι του παλατιου εμοιαζαν ομορφοτεροι, οι υπηρετες ηταν ευγενικοι και αποτελεσματικοι, οταν γευματιζε διαπιστωνε οτι στο βασιλειο του φτιαχνονταν τα καλυτερα αλευρα κι εβγαιναν τα νοστιμοτερα φρουτα.
Τις μερες εκεινες ο βασιλιας μειωνε τους φορους, μοιραζε πλουτη, εκανε χαρες κι εφτιαχνε νομους για την ειρηνη και την ευημερια των γεροντων. Κατι τετοιες μερες ο βασιλιας εκανε αποδεκτα ολα τα αιτηματα των υποτακτικων και των φιλων του.

Ωστοσο υπηρχαν και οι αλλες μερες, οι μαυρες.. Απο το πρωι αντιλαμβανοταν οτι προτιμουσε να ειχε κοιμηθει λιγο περισσοτερο, αλλα οταν το καταλαβαινε ηταν πια πολυ αργα και ο υπνος ειχε ηδη φυγει. Οσες προσπαθειες κι αν εκανε δεν μπορουσε να καταλαβει γιατι οι υπηρετες του ηταν τοσο κακοκεφοι και δεν εκαναν σωστα τη δουλεια τους. Ο ηλιος τον ενοχλουσε περισσοτερο κι απο τη βροχη.Το φαγητο δεν ηταν αρκετα ζεστο και ο καφες ηταν παντα κρυος. Μονο με την ιδεα οτι θα δεχοταν επισκεψεις, ο πονοκεφαλος του δυναμωνε.

Κατι τετοιες μερες ο βασιλιας σκεφτοταν ολες του τις υποχρεωσεις και τρομαζε στη σκεψη οσων ειχε να τακτοποιησει. Ηταν οι μερες που αυξανε τους φορους, εκανε κατασχεσεις.. Ηταν οι μερες που φοβοταν το παρον και το μελλον και τον καταδιωκαν τα λαθη του παρελθοντος. Εφτιαχνε νομους σε βαρος του λαου του και η αγαπημενη του λεξη ηταν το 'οχι'.
Επειδη ομως ηξερε τα προβληματα που δημιουργουσαν αυτες οι αλλαγες στη διαθεση, ο βασιλιας καλεσε ολους τους σοφους, τους μαγους και τους συμβουλους του βασιλειου σε συσκεψη.
<<Κυριοι>>, τους ειπε, <<ολοι σας γνωριζετε τις αλλαγες στη διαθεση μου. Ολοι σας ευνοηθηκατε καποτε απο τα κεφια μου και υποφερατε απο τους θυμους μου. Ομως αυτος που υποφερει περισσοτερο ειμαι εγω ο ιδιος. Θελω, κυριοι, να εργαστειτε ολοι μαζι ωστε να βρειτε μια θεραπεια, ενα φαρμακο η ενα ξορκι προκειμενου να μην ειμαι τοσο αισιοδοξος ωστε να παραβλεπω τους κινδυνους, ουτε τοσο γελοια απαισιοδοξος ωστε να πληγωνω οσους αγαπω.>>
Οι σοφοι δεχτηκαν την προσκληση και για καμποσες εβδομαδες εργαστηκαν πανω στο προβλημα του βασιλια. Παρολα αυτα καμια αλχημεια, κανενα μαγικο, κανενα βοτανι δεν καταφερε να το λυσει.
Τοτε παρουσιαστηκαν στον βασιλια και ομολογησαν την αποτυχια τους.
Ο βασιλιας εκλαψε.

Το επομενο πρωι, ενας παραξενος επισκεπτης ζητησε ακροαση. Ηταν ενας μυστηριωδης ανθρωπος με σκουρο δερμα που φορουσε ενα φθαρμενο μανδυα που καποτε θα ηταν λευκος.
<<Μεγαλειοτατε>>, ειπε κανοντας μια υποκλιση, <<στον τοπο απ'οπου ερχομαι, μιλουν για τα προβληματα σας και για τη στεναχωρια σας. Ηρθα να σας δωσω τη γιατρεια.>> και χαμηλωνοντας το κεφαλι εδωσε στον βασιλια ενα δερματινο κουτακι. Ο βασιλιας με αδημονια ανοιξε το κουτακι κι εψαξε μεσα. Υπηρχε μονο ενα ασημενιο δαχτυλιδι.
<<Ευχαριστω>>, ειπε ο βασιλιας ενθουσιασμενος. <<Ειναι μαγικο δαχτυλιδι?>>
<<Αυτο ακριβως ειναι, μονο που η μαγεια του δεν ενεργει μονο οταν το φορας στο δαχτυλο>>, απαντησε ο ταξιδιωτης. <<Καθε πρωι οταν σηκωνεσαι πρεπει να διαβαζεις την επιγραφη που εχει μεσα το δαχτυλιδι και να θυμασαι τα λογια αυτα καθε φορα που θα το βλεπεις στο δαχτυλο σου.>>
Ο βασιλιας σηκωσε το δαχτυλιδι και διαβασε δυνατα:
<<Πρεπει να ξερεις οτι κι αυτο θα περασει>>. '

(Απο το βιβλιο του Χορχε Μπουκα'ι' 'Να σου πω μια ιστορια'. Ενα απο τα αγαπημενα μου βιβλια..)

Υ.Γ1. Τσιμπησα κι αλλο βραβειακι, απο τον αγαπημενο Ξυλινο Ιπποτη αυτη τη φορα, δεν το ξεχναω, θα επανελθω για την παραλαβη, καθως και για το παιχνιδι με το βιβλιο!




Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

Ειμαι βροχη..

Ρε παιδι μου, πως να στο πω..

Καποτε πνιγομουν..
μεχρι που μια μερα ξεκινησα να περπαταω
για να βρω εναν ισκιο να με καλυψει..
και περπατουσα
και περπατουσα
και περπατουσα..
αλλα δεν με χωρουσε η γη..
Τοτε ενα λουλουδι, το πιο ομορφο λουλουδι που ειχα συναντησει στη ζωη μου,
μου εδειξε πως εχω φτερα
και μου εμαθε να πεταω..
μου ειπε οτι μονο στον ουρανο θα ημουν πραγματικα ελευθερη
και τοτε βρηκα τον ισκιο που θα με καλυπτε..
απο τοτε ξεκινησα να πεταω
και πετουσα
και πετουσα
και πετουσα..
αλλοτε πετουσαμε μαζι
αλλοτε κουρνιαζα στη σκια του
και μετα ξαναπετουσα
και πετουσα
και πετουσα..
κι ακομα πεταω
αλλα να, κατι ωρες σαν αυτη,
δεν με χωραει ουτε ο ουρανος
Και αναρωτιεμαι πως γινεται να μη με χωραει ολη η γη
ολος ο ουρανος
κι ομως να υπαρχει ενα ονομα μικρο
ενας ισκιος τοσος δα
που απο κατω του ξαπλωνω και νιωθω ολο το κοσμο δικο μου
τον βλεπω στο χερι μου.
Θα μου ξαναβρεις εναν τετοιο ισκιο?

'here i am, will you sent me an angel?'

Υ.Γ. Μη σκεφτεις αν ειναι ερωτας, φιλια ή ο,τι αλλο.
Ειναι ο ανθρωπος, εξω απο τη ταμπελα.

Ακου τραγουδακι..



Propaganda Collective - Βροχή

Είμαι βροχή, πέφτω και σπάω εξατμίζομαι, σκάω
Κανονική διαδρομή στα ίδια μέρη γυρνάω.
Στους ίδιους χρόνους και άδειους τόπους
μήπως μπορέσω να δροσίσω τους ανθρώπους.

Είμαι βροχή αστραφτερή, γιορτινή κι οι πόλεις ίδιες.
Ψέματα λες για τα όνειρα που είδες
Κλείσε τα μάτια σου και κάνε μια ευχή
κλείσ' τα παντζούρια σου και κάνε προσευχή

Είμαι βροχή, γίνομαι μνήμη, χρόνος, αναμονή
τα δάκρυα σου μαντέυω, πέφτω επάνω με ορμή
πέφτω, κυλάω σε ανήμερο ποτάμι
δες, με ένα κύμα του τη θλίψη σου θρύψαλα κάνει

Είμαι βροχή ταξιδεύω στις εποχές
Είμαι βροχή και σμιλεύω τις στιγμές
Είμαι βροχή, ζω και πεθαίνω μαζί σου
Είμαι βροχή εκεί έξω στην αυλή σου

Είμαι βροχή, είμαι οργή, είμαι κατάρα, κραυγή
Κανονική διαδρομή στην πιο αλλόκοτη στιγμή
Με φέρνει ο άνεμος απάνω στα σπαρτά σου
Με παίρνει ο ήλιος από την αγκαλιά σου.

Ειμαι βροχή και παίρνεις ομπρέλα, δειλά δειλά,
νομίζεις ότι κερδίζεις, ξανά και ξανά.
Και στο μπουρίνι μου κάνεις ότι σου μάθαν
Μάλλον δεν άκουσες ποτέ για κάποιον γλάρο Ιωνάθαν.

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

Γρηγορα πραγματα..

Πασχω απο παντελη ελλειψη εμπνευσης.
Τιποτα. Μηδεν. Νουλ. Κενο. Πως το λενε?!!
Εχω να γραψω ποιημα εδω και μεεεερες. Για παραμυθι, μη ρωτας καν.
Απο ιδεες κατι παει κι ερχεται, αλλα μεχρι εκει.
Δεν ξερεις ποσο εκνευριστικο μπορει ειναι αυτο.
Ξεκιναει και η εξεταστικη σε λιγο. Ζω ενα δραμα σου λεω.

Οι τελευταιες μερες ωστοσο ειναι πολυ ενδιαφερουσες.
Ας το ξεκινησω αλλιως ομως.
Αν με ρωτουσες περσυ τετοιες μερες πως φανταζομαι τη ζωη μου σε 5-10 χρονια (και παραπανω να εβαζες, παλι το ιδιο θα σου απαντουσα), ειχα πολλα να σου πω υπο μορφη σχεδιων και πλανων, αλλα μονο 2 στανταρακια.
Αν με ρωτησεις σημερα, εχω να σου πω μονο τα σχεδια και τα πλανα. Φαντασου.

Αυτο το για παντα και το αλλο, το ποτέ, ειναι τοσο σχετικα τελικα.
Ανθρωποι που δεν φανταζοσουν ποτε τη ζωη σου χωρις αυτους, οχι γιατι δεν μπορουσες, αλλα γιατι δεν ηθελες,
ανθρωποι που 'στις δανεικες τις προσευχες πονουσαν για τις δικες σου τις πληγες'.
ανθρωποι που οχι μονο δεν χρειαζοταν να τους μιλησεις για να σε καταλαβουν, αλλα καλα καλα δεν χρειαζοταν ουτε να σε κοιταξουν,
που μπορουσαν να διαβασουν ακομα και τις σιωπες σου και εφτανε να ηξερες πως απλα ειναι εκει -ασχετα απο το αν τους μιλουσες/τους εβλεπες η οχι- για να περασουν ολα,
τωρα τους πετυχαινεις καπου στο κεντρο, γυριζεις το κεφαλι απο την αλλη και προσπερνας γρηγορα, κανοντας οτι δεν τους ειδες.
'ποτε δεν ξερεις πως τα φερνει η ζωη'.
Ναι ναι, αλλα μερικα πραγματα δεν τα φερνει η ζωη, εμεις τα φερνουμε.
Αυτο ειναι το προβλημα. Αν τα εφερνε η ζωη, θα τα ριχναμε ολα πανω της και εμεις θα το παιζαμε αγγουρια.
Αλλα εμεις τα φερνουμε. Και τα καλα και τα καλα. Εμεις τα φερνουμε.
Μπορει μονο εγω, μπορει μονο εσυ, μπορει και οι 2.
Ακομα κι αν αλλο πηγαιναμε να κανουμε και αλλο καναμε τελικα.
Ποιος φταιει?
Το αγγουρι.
Ε ποιος φταιει μωρε? ολοι φταιμε. Μη με πρηζεις.

Ξερεις τι καταλαβα εγω τελικα?
Οτι το για παντα και το ποτε, ειναι οντως για παντα ή ποτε, οταν το λες αφου εχουν ολα περασει.
Ξερεις τι εννοω.
Οταν τον εχεις τον αλλο στη ζωη σου και λες για παντα ή ποτε, -ειτε σε συναισθηματα ειτε σε καταστασεις- συνηθως καταληγεις να τα παιρνεις πισω μετα.
Οταν ομως κατι εχει περασει, οταν εχουν φυγει τα νευρα, η πικρα, η στεναχωρια και ολα τα συναφη, τοτε μονο μπορεις να πεις για παντα ή ποτε και οντως να ειναι ετσι.
Γιατι?
Γιατι τοτε τα βλεπεις πιο καθαρα.
Και τοτε οι ιδιοι στιχοι παιρνουν αλλη ερμηνεια..
Καποτε τους ελεγες σαν υποσχεση. Τωρα μοιαζουν περισσοτερο σαν 'κιτρινο γραμμα στο συρταρι', σαν γραμμα χωρισμου στο μαξιλαρι.

'However far away, i will always love you
However long i stay, i will always love you
Whatever words i say, i will always love you
I will always love you..'

Για αλλους λογους βεβαια.
Αλλα παντα θα ειναι μεσα σου για ο,τι σημαιναν στη ζωη σου.
Για ο,τι σου εμαθαν.
Και ετσι πρεπει.
Οι αφορισμοι ειναι βλακειες.
Και τωρα μη πας να σκεφτεις αν εννωω ερωτες η φιλιες.
Εννοω και τα δυο.

Και θυμασαι τους στιχους..
'γυρνα, στα ματια κοιτα και πες μου
εχεις κρυμμενα πολλα, ξερεις πολλα απ'το χθες μου
επιμονα γινατια, πολλα κομματια
αλλα διαχυτα σκορπια κι αλλα κρυφα απ'τα ματια
μα εγω σε νιωθω κι οσα νιωθω δεν τ'αφηνω να φυγουν
γερναω και τραγουδαω με οσα διαλεξαν να μεινουν
ο,τι αγαπησα εχασα, με δακρυ το ποτισα
ειδα πολλα να αλλαζουν και αρρωστησα
και τωρα που μιλαω ειμαι αρρωστος ακομα
..
δεν κοιταω πισω, κραταω το βημα σταθερο
μη σου μοιαζει απλο, σ'αλλους θα φαινεται βουνο
δεν ζηταω γιατρεια, δεν την εχω αναγκη
..
χαμενο τρενο, ο,τι γνωρισα ξενο κι αν επιμενω
να που ακομα ξεμακραινω
η ζωη χαρτι καμμενο
και ξεμμενω ενα παιδι φοβισμενο

ζουσα για χρονια πολλα με ενα ονειρο ανταμα
ποτισμενο με μυστηριο και κοκκινο βαμμα
..
ψευδης διαδοση, καποιος μου ειπε λαθος ωρα
μα τι ψαχνεις τωρα, εμενα μ'επιασε η μπορα
ο βασιλιας μαλακες τη γλιτωσε απ'το βελος του
ταξιδεψα στο απειρο και εφτασα στο τελος του
ως το τελος θα μεινω εδω και θα 'μαι χυμα
ρε κουφαλα, δεν το κουνησα βημα
ησυχαζει η νυχτα, ακου τη σιωπη
σου μιλαει παντα χωρις ποτε να ακουστει
αφου φωναζεις συνεχως, ηρθε η ωρα να σωπασεις
η σειρηνα ειναι η αρχη της τελευταιας πραξης
κερναω σε εναν τοιχο τ'αντιο
τελευταια σελιδα απ'το σκισμενο μου βιβλιο
περασε η ωρα, νιωθω πως δεν προφταινω
οσο κι αν πλησιαζω στο τελος ξεμακραινω
πεφτει η νυχτα σαν ενα αστερι χαμενο
να'μαι παλι, σ'ενα σταθμο περιμενω..'
(Γυαλινη Σφαιρα)


Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012

Μια νυχτα πριν τη πρωτοχρονια μπροστα στο τζακι..

Αργα το βραδυ.. Αγαπημενη ωρα.
Βαζω τη γιαγια και τον παππου για υπνο, παιρνω λιγο κρασι και παω στο σαλονι, διπλα στο τζακι.
Ησυχια..
Ζεστο σπιτι..
Το μονο φως, αυτο της φωτιας που πεφτει πανω στα χριστουγεννιατικα στολιδια κοντα στο τζακι και τα κανει να λαμπουν.
Ο μονος ηχος, αυτος των ξυλων που καιγονται.
Βγαινω εξω να φερω λιγα ξυλα για μετα. Γυριζω. Ανοιγω τη βαρια ξυλινη πορτα. Με χτυπα στο προσωπο η ζέστη και η ομορφη μυρωδια του ξυλου που καιγεται, ενω ακομη η πλατη μου ειναι εξω.
Ξαπλωνω στον καναπε.
Πινω λιγο κρασι.
Αρχιζω να σκεφτομαι τη χρονια που αφησα πισω.
Αυτα που αφησα πισω. Αυτα που βρηκα μετα.
Χαιρομαι που αφησα εκεινα πισω. Χαιρομαι που βρηκα τα αλλα μετα.
Δεν θα αλλαζα τιποτα.
Θυμαμαι τις προηγουμενες χρονιες, τις ιδιες γιορτινες μερες. Παντα πηγαινα στο χωριο τοτε γιατι ηθελα να φυγω μακρυα, να ηρεμησω μεσα μου. Παντα μελαγχολικες αυτες οι μερες. Παντα για τον ιδιο λογο.
Οχι φετος.
Αποψε ειχα να σκεφτω ομορφες στιγμες, χαμογελα, τραγουδια, γελια.
'ποσο χρονο εχασα..', ψυθιριζω.
Λιγο κρασι ακομα.
Δεν πειραζει. Ετσι επρεπε να γινει.
Χαμογελο.
Γουλια.
Κλεινω τα ματια χαμογελωντας ακομα. Γυριζω το προσωπο μου στο τζακι. Μου ζεσταινει το προσωπο.
Ακουω τη φωτια.
Αλλη μια γουλια. Ακομα χαμογελαω ασυναισθητα.
Σιγοτραγουδαω.. 'τους ανθρωπους της ζωης μου καθησα να τους μετρησω, τους παροντες, τους αποντες, κανα-δυο περαστικους..οσους αφησαν σημαδι, οσους πηρε το σκοταδι, τους εκεινους, τους τυχαιους, τους πολυ προσωπικους.. φιλιες και αγαπες που πηραν οι δρομοι..μποεμ καλλιτεχνες, παιδια με γραβατες..αγαπες που εμοιαζαν να 'χουν αξια και αλλες που ξεμειναν στη χειραψια..'
Κι ακομη χαμογελαω. Ποσα εζησα σε μια χρονια.
Δεν μετανιωνω για τιποτα. Δεν θα αλλαζα τιποτα. Τιποτα.
Αλλη μια γουλια.
Ακομη το τζακι μου ζεσταινει το προσωπο.
Ακομη χαμογελαω.
Ακουω τη φωτια.
Σκεφτομαι 'καλα ολα αυτα φανιτσα, αλλα ain't no love in the heart of the city'.
Και θυμαμαι κατι. Στραβωνω λιγο το στομα. 'άλλα θελω κι άλλα κανω, πως να σου το πω'..
Κι αν δεν νιωθεις, δεν εχει αξια...
Αλλη μια γουλια.
Ακουω τη φωτια..
'Πριν σκοτεινιάσει απόψε ο ουρανός,
τα κρίματα σου μάζεψέ τα και ρίχτα.
Όσο θα καίγονται, θα δίνουνε φως
στην πιο μεγάλη νύχτα..'
Κοιταω το τζακι.
Ακουω τη φωτια.
Το κρασι τελειωσε.
Τα ματια μου κλεινουν ασυναισθητα και ερχεται ο πιο ηρεμος υπνος..

'και βιαζεσαι γιατι ξερεις πως αποψε ο ουρανος θα σκοτεινιασει και θα μοιαζει μαγικος..'


(κι ολα αυτα επειδη ο ασωτος μιλησε για 'κρασι και τζακι' και τα θυμηθηκα!!)

Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2012

Kαλη χρονια ντε!

"Ελα που εισαι."





Καλη χρονια λεμεεεε... ;-)