Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2014

Απ' αυτα τα περιεργα

Νομίζω οτι είναι απ' τις φορες
που οσα σκεφτομαι
ειναι ο πιο δυσνοητος τροπος
να περιγραψω αυτα που θελω να πω.

 'καθενας πλεκει τις στιγμες του στεφανι' 

τραγουδα μου εσυ οσο θες, να γραφω εγω για σταγονες.
"σταγονες βροχης ή δακρυα"
Θυμαμαι καποτε, που ολες οι σταγονες ηταν ιδιες.
Τελος παντων, λησμονημενες εποχες.
Να που τωρα εμαθα να τις ξεχωριζω πια.
-ενταξει, τις περισσοτερες φορες τουλαχιστον.
και το μονο που μενει
ειναι ενα μεγαλο κοριτσι με παιδικη ψυχη
να ψαχνει λιγες βροχινες σταγονες
να ποτισουν τις σιωπες της
μηπως και ανθισουν.

κι ολα αυτα ακουγονται τοσο αχαριστα απ'το δικο μου στομα.
Ας μου φερει τελος παντων καποιος, μια μαυρη κορδελα.
θελω να τυλιξω κατι ευτυχισμενες στιγμες που με γυροφερνουν.
Οχι τιποτε αλλο, αλλα ειμαι μια ντραμα κουην
και δεν μπορω τη τοση ευτυχια.
Ειναι βλεπεις αυτη η αισθηση
πως καπου -οχι πολυ μακρυα- με περιμενει μια καταστροφη.
Μην αργησω και φυγει.
Κι αν δεν τη βρω, δε βαριεσαι. Θα τη φτιαξω βρε αδερφε.

*κι ακομα δεν καταλαβα, γιατι ο,τι γραφω ειναι ποτισμενο με  βροχη