Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Φανταστικε μου φιλε


οι μερες περνανε. φθινοπωριασε για τα καλα σου λεω. δεν βγαινεις εξω χωρις μπουφαν.
Μ'αρεσει.
Σκεφτομαι κι αυτους που ειναι στο δρομο, αλλα ποσες ενοχες να νιωσω γι αυτα που θελω πια.
Ας αφησω κι ενα 'θελω' χωρις ενοχη.
Ετσι, για αλλαγη ρε παιδι μου.

Πες μου, εσενα τι σου κοβει την ανασα?
Υπαρχει κατι που σε κανει να χανεις τα λογια σου οταν το βλεπεις?
Εζησες ποτε τη 'μια στιγμη' σου?
Αυτη που νιωθεις οτι τα εχεις ολα κ δεν σε νοιαζει ακομα κ αν πεθανεις εκει που εισαι.

Ξερεις, βραδυαζει απο τις 6 εδω.
Κι αυτο μ'αρεσει.
Ενα σκοταδι σκεπαζει τη μητροπολη και μαζι μ'αυτην και σενα.
Κρυβεις. Κρυβεσαι.
Μπορεις να κρυβεις. Μπορεις να κρυβεσαι. Ο,τι σε βολευει.
Μη σκας.

Μη πιανεσαι απο μενα οταν φυσαει.
Θα πεσουμε κι οι δυο. Βλακεια δεν ειναι?

Κι ειναι επικινδυνος ο χορος, να το ξες'.
Θα πρεπει να πατησω πανω στα αρβυλακια σου.
Κακο αυτο. Δεν θελω να σε πατησω.
Ασε που μπορει να με πατησεις κι εσυ. Και δε λεει.

Μ'αρεσει πολυ το φθινοπωρο. Και ο χειμωνας.
Πηγα στο χωριο πριν μερικες μερες. Η υγρασια εκανε το χωμα, το γρασιδι, τα παντα να μυριζουν πιο εντονα. Ηθελα να κατσω πιο πολυ.
Δε βαριεσαι..

Δεν ειμαι κακια.
Εσυ το ξερεις. (ξερεις πολλα τελικα..)
Κι εσυ.
Ισως κι εσυ.
...κι ειπε "το σκληρο εμαθα πως χαραζει/αλλα οχι πως χαραζεται"
Δες πιο μεσα.

"αυτα που καιγονται τα εκαψα ολα
κι αυτα που λεγονται τα ειπα ολα."
Ψεμα.

"Τιποτα. Οταν σαν ζητανε αγκαλια
μολων λαβε μωρο μου, μολων λαβε να απαντατε".
 

(Τα πλαγια ειναι απο ποιηματα της Δημουλα ντε.)