Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Ποιηση..

Λατρευω τη ποιηση. Πραγματικα τη λατρευω. Εκει γυρω στα δεκαεξι, ενας πολύ αγαπημενος μου ανθρωπος με πηρε από το χερι και με πηγε τη πρωτη μου σοβαρη βολτα στους μεγαλους ποιητες. Και καπως ετσι ανακαλυψα έναν ολοκληρο καινουριο κοσμο..

Προσωπικα προτιμω να διαβαζω και να γραφω σε ελευθερο στιχο,νομιζω ότι η αναγκη της ομοιοκαταληξιας με περιοριζει, αλλα θαυμαζω τους ανθρωπους που στα τειχη της ριμας καταφερνουν να εγκλωβισουν την σκεψη τους.

Σημερα θα σας παω ενα ταξιδι στην ερωτικη ποιηση και καποια άλλη μερα θα σας μιλησω για τις άλλες μεγαλες μου αγαπες.. τη Γωγου, τον Καζατζακη, Τον λειβαδιτη..

κι ηθελε ακομα πολύ φως να ξημερωσει..’

Θυμαμαι ποσα ατελειωτα βραδια περασα με ένα χαμηλο φως στο δωματιο διαβαζοντας ξανα και ξανα ποιηματα, ποιηματα, ποιηματα. Ατελειωτα ερωτευμενη –και ενιωτε πονεμενη-, ενιωθα τους στιχους να μαγευουν το μυαλο μου, αλλοτε λειτουργωντας σαν βαλσαμο και αλλοτε σαν αλατι στις πληγες μου.

Μαγευτικοι στιχοι που με ταξιδευαν μακρυα από το μικρο μου δωματιο με το χαμηλο φως. Υπογραμμιζα, ξαναυπογραμμιζα,τα περνουσα με φωσφοριζε μαρκαδορακια,εγραφα διπλα σημειωσεις, αναλυσεις, σκεψεις. Δεν χορταινα!

Νομιζω ότι το πρωτο ποιημα που επεσε στα χερια μου ηταν το ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ του Οδυσσεα Ελυτη..

θα πενθω παντα –μ’ακους?-για σενα, μονος, στον Παραδεισο..επειδη σ’αγαπω και στην αγαπη ξερω να μπαινω σαν πανσεληνος..που πια δεν εχω τιποτε άλλο μες στους τεσσερις τοιχους,το ταβανι,το πατωμα, να φωναζω από σενα και να με χτυπα η φωνη μου..ειμ’εγω, μ’ακους..σ’αγαπω, μ’ακους..που μ’αφηνεις,που πας και ποιος, μ’ακους, σου κραταει το χερι πανω απ’τους κατακλυσμους..στα νερα ένα ένα, μ’ακους, τα πικρα μου βοτσαλα μετρω, μ’ακους, κι είναι ο χρονος μια εκκλησια, μ’ακους, οπου καποτε οι φιγουρες των αγιων βγαζουν δακρυ αληθινο, μ’ακους,πουθενα δεν παω, μ’ακους, η κανεις η κι οι δυο μαζι, μ’ακους, ποιος μιλαει στα νερα και ποιος κλαιει –ακους-ποιος γυρευει τον άλλο, ποιος φωναζει –ακους-? Ειμαι εγω που φωναζω κι ειμαι εγω που κλαιω, μ’ακους? Σ’αγαπω, σ’αγαπω, μ’ακους..πηγαινε πηγαινε κι ας εχω εγω χαθει..μονος, κι ας ειμαι εγω η πατριδα που πενθει..στον Παραδεισο εχω σημαδεψει ένα νησι απαραλλαχτο εσυ..’

Πεθαιναμε από ερωτα λεμε! Και καπως ετσι περασα στην Πολυδουρη, στον καρυωτακη..

‘παρτε το φως!ειναι η στιγμη, τη θελω ολη δικη μου..παρτε το φως, με τυραννει, μου αρνιεται τη ψυχη μου..αυτη είναι η μοιρα μου, μη μ’αγγιζεις..μαζι στον κοσμο μα μοναχοι τωρα, μια μοναξια σαν ταφου σιωπη..μου τρεμουνε τα χειλη στο ονομασου.. θυμαμαι τωρα, οι θυμησες πλημμυρες που με πνιγουν..και δεν αντεχω, θα τάκουσεις όλα, τιποτα δεν εσκεπασεν η ληθη..σου’πα θυμασαι? Πρεπει να υπομενεις..’

Και καπου εκει ερχοταν ο Καρυωτακγς με τον Δρομο, το αγαπημενο μου ποιημα..

‘τωρα μακραινουνε πυργοι παλατια, κλαινε μου οι θυμησες, κλαινε τα ματια,τωρα θανασιμη νυχτα με ζωνει, μεσα μου ογκωνονται οι αφραστοι πονοι, μ’ειδαν, προσπερασαν ολοι αγαπαω, μονος απομεινα κι ερημος παω..’

Στιχοι που με σημαδεψαν ολες εκεινες ‘τις νυχτες που γυρευα μονος να βρω τον χαμενο εαυτο μου, τις νυχτες που μονος γυρνουσα χωρις κανεις να με νιωσει, τις νυχτες που σκοτωσα μεσα μου κάθε παλια μου αυταπατη..(Μαν. Αναγνωστακης) ‘

Και ναααααα το δακρυ κορομηλο, γιατι ημουνα κι αισθηματιας παναθεμα με.. ‘κι εγω που εχω μια ψυχη παιδικη και δειλη που δεν θελει τιποτα άλλο να ξερει από την αγαπη..λησμονησα την αγαπη που είναι μονο αγαπη..φτανουνε μερες που δεν εχεις πια τι να λογαριασεις. Δεν βρισκεις καθρεφτες να φωναξεις το ονομα σου..(Αναγνωστακης)’

Και πιο μετα ο Καρυωτακης μου ξαναχτυπαγε τη πορτα και μου ελεγε..’δεν αγαπας και δεν θυμασαι λες. Κι αν φουσκωσαν τα στηθη κι αν δακρυζεις που δεν μπορεις να κλαψεις όπως πρωτα, δεν αγαπας και δεν θυμασαι, ας κλαις..’Και ο Ριτσος πεταγοταν και σημειωνε πως..’δεν εχει σημασια αν φευγεις η αν γυριζεις, ουτε εχει σημασια που ασπρισαν τα μαλλια μου. Δεν είναι τουτο η λυπη μου, η λυπη μου είναι που δεν ασπριζει και η καρδια μου..αφησε με να’ρθω μαζι σου..’

Λιγο αργοτερα μια βολτα στον θαλασσινο Καββαδια..’φυγε! εσε σου πρεπει στερεα γη, ηρθες να με δεις κι όμως δεν μ’ειδες. Εχω απ’τα μεσανυχτα πνιγει χιλια μιλια περα απ’τις Εβριδες..’

Μετα από τοση μελαγχολια, ειπα να το γυρισω στους εισαγωμενους μηπως και αλλαξει τιποτα. Εκανα μια επισκεψη στον ερωτιαρη Νερουδα, αλλα δεν εμεινα και πολύ. Μεγαλυτερης διαρκειας ηταν οι στασεις μου στον Μποτλαιρ και τον Εντγκαρ Αλαν Ποε, μου μετα τη πρωτη γνωριμια μου με το ‘κορακι’ μου θυμισε πως..’ενώ εκεινο το αδιακοπο ονειρο ειχε ενελπιδη θλιψη, ηταν καλυτερο από την κρυα πραγματικοτητα..’ γιατι στο κατω κατω, η στεναχωρια-στεναχωρια, αλλα χαρη σ’αυτό που τοτε με στεναχωρουσε, πιο πριν –και πιο μετα ;)- ..’ταξιδεψα όταν ο ηλιος αστραφτε, σε ονειρα από δυνατο φως και ομορφια..ημουν ευτυχισμενος και αγαπω τη λεξη ονειρα..δεν εχω λογια –αλιμονο- να πω ποσο ωραιο είναι να αγαπας πολύ.. εβλεπα τον παραδεισο μοναχα μεσα στα ματια της..’

Και καπως ετσι εφτασα στο ‘δεν εχω δακρυα πια για σενα, ψευτρα νυχτια..’ (Πολυδουρη)

Λιγο καθυστερημενα ανακαλυψα και την Κικη Δημουλα..Η αγαπημενη μου ποιητρια.. δεν ξερω ποιο ποιημα της να πρωτογραψω..

'όταν προχωρησα στο διπλανο δωματιο κι αυτό το εκαλεσα ‘φυγη’..’

‘..περασα μερες με βροχη,ενταθηκα πισω απ’αυτό το συρματοπλεγμα το υδατινο, όχι, δεν ειμαι λυπημενη..ειδα πολλα κι ωραια ονειρα και ειδα να ξεχνιεμαι, όχι, δεν ειμαι λυπημενη..περπατησα πολύ στα αισθηματα τα δικα μου και των αλλων κι εμενε παντα χωρος αναμεσα τους να περασει ο πλατυς χρονος, όχι, δεν ειμαι λυπημενη που γερνει η μερα..παντου ετοιμος να γερασει ο κοσμος, εχασα κι από δω,εχασα κι από κει,κι από τη προσοχη μου μεσα εχασα κι από την απροσεξια μου..φοβηθηκα τη μοναξια και φανταστηκα ανθρωπους..επιασα τη φωτια και σιγοκαηκα..οχι, δεν ειμαι λυπημενη..’

‘λυγισα. Ο,τι ειχες να πεις για ανθρωπους που σιγα σιγα λυγιζουν, το ειπες….σαν ένα «δεν βαριεσαι..»…με πραγματα που δεν αντεχουν μη γελας..με πραγματα που δεν υπαρχουν μη γελας….η μοναξια φοβαται μονο τον ανθρωπο διπλα σου..’

‘κι ολη τη νυχτα ακουω και διαβαζω τη βροχη..και μουρμουριζουν ένα εσυ εσυ εσυ..καθε σταγονα κι ένα εσυ, ολη τη νυχτα ο ιδιος παρεξηγημενος ηχος. Αξημερωτος ηχος. Αξημερωτη αναγκη εσυ..κατι μακρυ να διηγηθει και λεει μονο εσυ εσυ, νοσταλγια δισυλλαβη..τοση βροχη για μια απουσια, τοση αγρυπνια για μια λεξη..πολυ με ζαλισε αποψε η βροχη μ’αυτή της τη μεροληψια, ολο εσυ εσυ εσυ.. σαν όλα τα’αλλα να είναι αμελητεα και μονο εσυ εσυ εσυ..’

‘μ’εκλεισε μεσα η βροχη και μενω τωρα να εξαρτιεμαι από σταγονες, όμως που ξερω αν αυτό είναι βροχη ή δακρυα από τον μεσα ουρανο μιας μνημης. Μεγαλωσα πολύ για να ονομαζω τα φαινομενα χωρις επιφυλαξη:αυτό βροχη, αυτό δακρυα. Στεγνη στεκομαι αναμεσα στα δυο ενδεχομενα..βροχη ή δακρυα..ερωτας ή τροπος να μεγαλωνουμε?.. το κάθε τελευταιο τελευταιο το ονομαζω χωρις επιφυλαξη και μεγαλωσα πολύ για να είναι αυτό αφορμη δακρυων..δακρυα ή βροχη, που να ξερω..και μενω να εξαρτιεμαι από σταγονες. Και μεγαλωσα πολύ για να περιμενω άλλο μετρο όταν βρεχει κι όταν δεν βρεχει άλλο. Σταγονες για όλα. Σταγονες βροχης ή δακρυα.απο τα ματια καποιας μνημης ή τα δικα μου..’

‘που εισαι? Κατι πικραινει πιο πολύ απ’το ονομα τους τις πικροδαφνες. Που εισαι?....κι εσυ να εισαι ένα ποτηρι στο πανω πανω ραφι που δεν φτανω..’

‘μιλα. Εχουμε τοση θαλασσα μπροστα μας. Πες κυμα, που δεν στεκεται. Πες βαρκα, που βουλιαζει. Πες στιγμη, που φωναζει βοηθεια όταν πνιγεται. Μη τη σωζεις, πες δεν ακουσα.. μιλα..τραβα μια λεξη απ’τη νυχτα στη τυχη. Μη λες ολοκληρη, πες ελαχιστη, που σ’αφηνει να φυγεις..δεν λιγοστευει η σιωπη με μια λεξη..’

‘άλλο ένα σπασιμο του ολοκληρου.. ολο σπαζει αυτό.πριν καν υπαρξει, σπαζει και σαν να είναι γι αυτόν ακριβως το σκοπο, για να μην είναι.. ολοκληρη ζωη σου λεει ο άλλος..’

‘να με σκεπαζει την αφηνω..με σκεπαζει..να με ξεχνας την αφηνω..με ξεχνας..να με ξεχνας..σε αφηνω..γιατι δεν τα αντεχω τα τιναγματα του μεσα βιου εξω..’

‘γιατι το ξερουν ακομα και οι πολυθρονες πως οποιος ονειρευεται δονειται και υπαρχουν και ονειρα που σε πετανε χαμω..καιρο εχω να μιλησω για ονειρα..καιρο δεν εχω..ονειρα δεν εχω.. συμμετρικη αγωνια..για να μιλησει η κάθε Εξακριβωση θελει να πληρωθει με ονειρα. Και ονειρα να πληρωσω μια ακομα εξακριβωση δεν εχω..και τι σημαινει ονειρο, τι δηλαδη δεν εχω..δεν ηρθε κι ένα απογευμα που να μη γινει βραδυ. Κι ονειρο σημαινει να ερθει κι ένα απογευμα που να μη γινει βραδυ. Να ερθει κι ένα ονειρο που να μη γινει ανθρωπος. Να ερθει κι ενας ανθρωπος που να μη γινει ονειρο. Ξανοιχτηκα πολύ σε ορισμους και είναι επικινδυνο να κλαις χωρις πυξιδα..’

‘η μια πληγη της άλλη μου πληγη να μην την αντιγραφει. Η καθεμια δικο της να ‘χει αγιατρευτο..’

‘καθομαι εδώ και καθομαι. Βρεχει χωρις να βρεχει όπως όταν σκια μας επιστρεφει σωμα. Καθομαι εδώ και καθομαι, εγω εδώ απεναντυ η καρδια μου και πιο περα η κουρασμενη σχεση μου μαζι της. Ετσι για να φαινομαστε πολλοι κάθε που μας μετραει το αδειο.φυσαει αδειο δωματιο. Πιανομαι γερα από τον τροπο μου που εχω να σαρωνομαι.. μη τυχει και ξεχασεις τι δεν εισαι..με ρωτα ο καιρος από πού θελω να περασει..που ακριβως τονιζομαι, στο γέρνω ή στο γερνώ. Αστειοτητες.κανενα τελος δεν γνωριζει ορθογραφια. Νεα σου δεν εχω. Η φωτογραφια σου στασιμη. Όπως βρεχει χωρις να βρεχει.. οσο δεν ζεις να μ’αγαπας. Ναι ναι μου φτανει το αδυνατον. Κι αλλοτε αγαπηθηκα από αυτό. Οσο δεν ζεις να μ’αγαπας διοτι νεα σου δεν εχω κι αλιμονο αν δεν δωσει σημειο ζωης το παραλογο..’

στιχοι που με μαγεψαν, με ταξιδεψαν. Στιχοι που καποτε με εξεφραζαν και καθρεφτιζαν τα συναισθηματα μου. Σημερα, πολύ μακρυα από τετοια συναισθηματα δεν ταυτιζομαι πια με τους περισσοτερους από αυτους τους στιχους, αλλα καποτε εγιναν κομματι μου γι αυτό και θα τους εχω παντα μεσα μου..

Λιγο μελαγχολικη αυτή μου η αναρτηση, αλλα χρεωστε τη στη βροχη.. :)

9 σχόλια:

  1. Ηδονίζομαι να ανακαλύπτω κι άλλους εραστές της ποίησης και μάλιστα της συγκεκριμένης. Ενστερνίζομαι την άποψη του Σινόπουλου ότι "Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές άλλοι είναι μέσα στη φωτιά και άλλοι χειροκροτούνε". Χαίρομαι Φανή που δεν είσαι από αυτούς που απλά χειροκροτούνε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. δοκίμασε και e.e. cummings από τους πιο ιδιαίτερους ποιητές παγκοσμίως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. *νικολα,
    δεν ξερω γιατι, αλλα νομιζα οτι δεν θα σου αρεσε και πολυ η συγκεκριμενη αναρτηση, ισως επειδη τα ποιηματα που διαλεξα να μοιραστω ειναι λιγο μελαγχολικα. Μολις διαβασα το σχολιο σου ομως, χαμογελασα ;)

    *σακιδιο,
    πανω που εψαχνα κατι καινουριο! ευχαριστω, θα τον ψαξω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πολύ ωραία ανάρτηση.
    Ρούφηξα λέξη-λέξη τα αποσπάσματά σου.
    Τα μεγαλύτερα ονόματα της ποίησης δεν είναι τυχαία τόσο μεγάλα, αλλά και οι επιλογές σου είναι καταπληκτικές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. *ιασοναααα
    δεν ξεχνω αγαπητε μου οτι ειδικα τη Δημουλα, μου την εμαθες εσυ..! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. έβλεπα την ανάρτηση αυτή,
    και έλεγα κάποια στιγμή
    πρέπει να την διαβάσω...
    μια το ένα μια το άλλο
    περνούσαν οι μέρες
    και δεν προλάβαινα
    ή το ξεχνούσα,
    ώσπου στο τέλος
    θα με προλάβαινε
    κάτι άλλο!
    ...
    ε, σήμερα λέω θα καθίσω,
    γιατί δεν νομίζω
    να με ενδιαφέρει
    και τίποτε
    περισσότερο απ' την Ποίηση...
    ...
    τα έχεις συλλέξει
    τόσο όμορφα όλα
    και έφτιαξες
    έναν περίτεχνο ιστό
    με αγαπημένους ποιητές...
    και χάραξες μια γλυκιά
    πορεία πάνω στον χάρτη,
    και όποιος,
    κι ας μην έχει διαβάσει ποίηση
    διαβάζοντας αυτή την ανάρτηση
    να ξέρεις
    θα πέσει με τα μούτρα
    απ' εδώ και στο εξής!
    ...
    ένα όμορφο βράδυ εύχομαι και μια γλυκιά Κυριακή να σου ξημερώσει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. *ξυλινε μου ιπποτη,
    χαιρομαι που σου αρεσε και μακαρι ακομη και ενας μονο να ψαξει λιγο περισσοτερο εστω και εναν απο αυτους τους ποιητες..
    καλη εβδομαδα να εχουμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πανέμορφη ειλικρινά ανάρτηση..Έχεις διαλέξει να σε "συντροφεύουν" υπέροχοι στίχοι..Ναι,είναι λίγο μελαγχολικοί όσο χρειάζεται για να σε κάνουν να "χαθείς" μέσα τους
    Πρέπει να ασχοληθώ & να διαβάσω κι εγω Κ.Δημουλά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. *πελαγος των ονειρων,
    σ'ευχαριστω πολυ!
    η Δημουλα ειναι η αγαπημενη μου ποιητρια, αν ξεκινησεις να τη διαβαζεις, δεν προκειται να σταματησεις..

    ΑπάντησηΔιαγραφή