Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Φανταστικε μου φιλε


οι μερες περνανε. φθινοπωριασε για τα καλα σου λεω. δεν βγαινεις εξω χωρις μπουφαν.
Μ'αρεσει.
Σκεφτομαι κι αυτους που ειναι στο δρομο, αλλα ποσες ενοχες να νιωσω γι αυτα που θελω πια.
Ας αφησω κι ενα 'θελω' χωρις ενοχη.
Ετσι, για αλλαγη ρε παιδι μου.

Πες μου, εσενα τι σου κοβει την ανασα?
Υπαρχει κατι που σε κανει να χανεις τα λογια σου οταν το βλεπεις?
Εζησες ποτε τη 'μια στιγμη' σου?
Αυτη που νιωθεις οτι τα εχεις ολα κ δεν σε νοιαζει ακομα κ αν πεθανεις εκει που εισαι.

Ξερεις, βραδυαζει απο τις 6 εδω.
Κι αυτο μ'αρεσει.
Ενα σκοταδι σκεπαζει τη μητροπολη και μαζι μ'αυτην και σενα.
Κρυβεις. Κρυβεσαι.
Μπορεις να κρυβεις. Μπορεις να κρυβεσαι. Ο,τι σε βολευει.
Μη σκας.

Μη πιανεσαι απο μενα οταν φυσαει.
Θα πεσουμε κι οι δυο. Βλακεια δεν ειναι?

Κι ειναι επικινδυνος ο χορος, να το ξες'.
Θα πρεπει να πατησω πανω στα αρβυλακια σου.
Κακο αυτο. Δεν θελω να σε πατησω.
Ασε που μπορει να με πατησεις κι εσυ. Και δε λεει.

Μ'αρεσει πολυ το φθινοπωρο. Και ο χειμωνας.
Πηγα στο χωριο πριν μερικες μερες. Η υγρασια εκανε το χωμα, το γρασιδι, τα παντα να μυριζουν πιο εντονα. Ηθελα να κατσω πιο πολυ.
Δε βαριεσαι..

Δεν ειμαι κακια.
Εσυ το ξερεις. (ξερεις πολλα τελικα..)
Κι εσυ.
Ισως κι εσυ.
...κι ειπε "το σκληρο εμαθα πως χαραζει/αλλα οχι πως χαραζεται"
Δες πιο μεσα.

"αυτα που καιγονται τα εκαψα ολα
κι αυτα που λεγονται τα ειπα ολα."
Ψεμα.

"Τιποτα. Οταν σαν ζητανε αγκαλια
μολων λαβε μωρο μου, μολων λαβε να απαντατε".
 

(Τα πλαγια ειναι απο ποιηματα της Δημουλα ντε.)


13 σχόλια:

  1. όμορφα, κορίτσι :)
    πολύ όμορφα.
    και τα δικά σου και της Κικής. της Δημουλά ντε.

    κι εμένα μ' αρέσει το φθινόπωρο. και ο χειμώνας. και η άνοιξη και το καλοκαίρι. άλλες μυρωδιές κι άλλα χρώματα και πώς να διαλέξεις;!

    καλό σου βράδυ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. μερσυ, μερσυ! :)

      εγω εχω μια ιδιαιτερη αδυναμια στο φθινοπωρο και τον χειμωνα, αλλα το καλοκαιρι δεν το μπορω καθολου! οχι, δεν ειμαι αναποδη! :P

      καλο απογευμααα :)

      Διαγραφή
  2. Αυτό που μου κόβει εμένα την ανάσα είναι η σκέψη του θανάτου,και δεν είναι που με τρομάζει ο θάνατος. Απλώς, δεν θα ήθελα να είμαι παρούσα όταν θα συμβεί,γιαυτό όπως καταλαβαίνεις και όλα να τα έχω, αρνούμαι να πεθάνω και μάλιστα εκεί που θα είμαι την δεδομένη στιγμή.
    Χα,χα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ενα δικιο το 'χεις!
      απλα ξερεις, ειναι η στιγμη που λες 'τα εχω ολα, ειμαι τοσο ευτυχισμενος που δεν με νοιαζει αν θα πεθανω σε 2 λεπτα', βεβαια οταν περασει το 1,5 λεπτο, το ξανασκεφτεσαι :P

      Διαγραφή
  3. Α, ρε Φανούλα! Γι' αυτό σε πάω! Είσαι άπαιχτη. Έχεις χάρισμα, καλλιέργησε το. Είσαι...Δημουλάκι..!
    Καληνύχτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εμένα το φθινόπωρο μου έφερνε πάντα μια περίεργη κατάθλιψη. Διαβάζοντας την ανάρτησή σου όμως το αντικρίζω από μια πιο ενδιαφέρουσα οπτική....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. νικολα, εμενα αυτη η 'περιεργη' μελαγχολια του φθινοπωρου ειναι που μ'αρεσει τοσο!

      :)

      Διαγραφή
  5. Που είσαι Φανούλα μου; όλα καλά; έλα βολτίτσα όποτε θες:

    http://pistos-petra.blogspot.gr/

    "ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΠΛΑΣΕ ΤΗ ΣΟΚΟΛΑΤΑ"

    Τα λέμε. Φιλάκια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή