βεβαιοτητες-αβεβαιοτητες

-πως αντεχεις τοσες βεβαιοτητες?

αυτο ακριβως. δεν αντεχω τις βεβαιοτητες. προτιμω τις πιθανοτητες.
οι βεβαιοτητες ειναι  ταμπελες κι εγω δεν τις μπορω τις ταμπελες.
πεφτουν πανω σου και σε πλακωνουν ή μπαινουν μπροστα σου και σε κρυβουν, αν ειναι μεγαλες.
εισαι σιγουρος οτι αντεχεις το βαρος τους?

κι υστερα, προσπαθησες τοσο πολυ να μη σε λιωσει το μεγεθος τους και ξαφνικα ανακαλυπτεις πως ειναι ελλειπεις. τζαμπα κοπος.
ειναι σαν να εχεις φαει μια ζωη για να καταληξεις οτι εισαι μπλε κ ενα απογευμα να βρεξει σκατα και να γινεις καφε.
μαλακια.
τζαμπα κοπος.


περνας μερες, εβδομαδες, μηνες, χρονια για να προσδιορισεις τι εισαι.
να το γραψεις καπου με μεγαλα φωσφοριζε γραμματα για να μη το ξεχασεις ποτε (μα αν ησουν μονο αυτο, δεν θα χρειαζοταν να το υπενθυμισεις στον εαυτο σου, οπως δεν χρειαζεται να του υπενθημισεις οτι εχεις καστανα ματια) και να πορευτεις στους δρομους που σου επιτρεπει, μακρυα απο τα μονοπατια αυτων που απερριψες στον αυτοπροσδιορισμο σου.
και μια μερα, η καλυτερα ενα βραδυ - γιατι ολα τα σημαντικα γινονται τη νυχτα- καπου ξεχαστηκες με τη κουβεντα και βρεθηκες σ'ενα μονοπατι.
'ωραιο ε?' σκεφτεσαι.
το ξανακοιτας.
'οοοπα, ειναι απο τα 'δεν πρεπει' αυτο'.
γαμωτο, σου αρεσει πολυ ομως. αν ηξερες οτι ηταν τοσο ωραιο, ισως ειχες κανει μια παρενθεση στον αυτοπροσδιορισμο σου και εβαζες στη ταμπελα σου εναν ορισμο που εστω με προυποθεσεις, θα δεχοταν κι αυτο το μονοπατι.
αλλα δεν το κανες. και τωρα δεν θα το ακολουθησεις γιατι...'δεν πρεπει', 'δεν ειναι εσυ'.
και φευγεις.
χανεις το ομορφο μονοπατι γιατι μια ταμπελα σου ειπε οτι 'δεν ειναι εσυ'.

μα με ενα 'εσυ' τοσο ευμεταυλητο, παραδομενο σε εικονες, μυρωδιες, ανασες  και ανθρωπους, πως μπορεις να εισαι σιγουρος οτι εισαι ενα 'κατι' συγκεκριμενο και οχι τοσα αλλα που το πλευριζουν?
και γιατι να χανεις πραγματα απο τα τοσα αλλα που το πλευριζουν.

εχεις εναν ορισμο για τον εαυτο σου. αυτος ο ορισμος λεει τι εισαι και τι δεν εισαι.
σου επιτρεπει να κανεις καποια πραγματα και σου απαγορευει καποια αλλα.
γιατι το δεχεσαι?
γιατι θες να εισαι μονο ενας ανθρωπος?
ενα μονο χρωμα?
γιατι να μην εισαι μπλε, μωβ και πρασινο ταυτοχρονα?
ειμαι σιγουρη οτι αν ψαξεις, θα βρεις ολα αυτα τα χρωματα πανω σου, σε διαφορετικα σημεια.

περσυ τις αποκριες ειχα βαλει κατι ωραιοτατα φτερα. εφαγαν ολοι τα λυσσακα τους τι φτερα ειναι. αγγελου? νεραιδας? πεταλουδας? μυγας?
οχι ρε μαν. δεν ειναι ενα απ'ολα αυτα.
ειναι ολα αυτα μαζι.
ηταν φτερα αγγελου, νεραιδας, πεταλουδας και μυγας μαζι. γι αυτο ηταν τοσο γαματα.
κρυμμενος ο ενας προσδιορισμος μεσα στον αλλο.
 και χαιρεσαι οταν καποιος ανακαλυπτει εναν ακομα που ισως ηταν παντα εκει, αλλα δεν το ειχες δει μεχρι τοτε.

σαν πεταλουδα μπορεις μονο να πετας απο λουλουδι σε λουλουδι.
σαν αγγελος μπορεις να πετας αλλα και να περπατας. δεν εχεις ομως τοσο ομορφα φτερα οσο η πεταλουδα.
ή θα διαλεξω να ειμαι μονο πεταλουδα και να μη μπορω να περπαταω, ή να ειμαι αγγελος και να μην εχω ωραια φτερα.

ε εγω θελω και να περπαταω και να πεταω και να εχω ωραια, πολυχρωμα φτερα.
γι'αυτο ειμαι ολα αυτα μαζι.
ισως λιγο περισσοτερο το ενα, αλλα εχω στοιχεια και απο τα υπολοιπα.

περα απο καποια βασικα χαρακτηριστικα που εχουμε,  ολα τα υπολοιπα αλλαζουν, γιατι παντα, ΠΑΝΤΑ ερχεται ενα κατι που σου δειχνει οτι εχεις και λιγο κιτρινο μεσα σου, εκτος απο το μωβ. το ασπρο. το πρασινο. το κοκκινο.....
η ζωη ειναι πολυ μικρη για να ειναι ενα μονο χρωμα. γι αυτο υπαρχουν και τα υπολοιπα..

δεν χανεις τον εαυτο σου.

τωρα τον βρισκεις πραγματικα.

 (για το χρυσακι και τον ιασονα που σκεφτονται τα ιδια πραγματα..)

'...γιατι ολοι που ετυχε να τον αγαπησουν εβλεπαν παντα μοναχα τη μια πλευρα του. πολλοι τον αγαπησαν σαν ενα καλλιεργημενο, εξυπνο και ενδιαφεροντα ανθρωπο κι ενιωσαν φρικη και απογοητευση ανακαλυπτοντας και την αλλη πλευρα του, τη λυκισια. (...)ηταν κι αλλοι ομως που αγαπησαν τη λυκισια πλευρα του, την ελευθερια, την αγρια και αδαμαστη, την επικινδυνη και δυνατη και που το βρηκαν ιδιαιτερα αξιοθρηνητο οταν ξαφνικα εβλεπαν πως ο αγριος και σκληρος λυκος ητανε κ ανθρωπος, ηθελε να ακουει μοτσαρτ, να διαβαζει ποιηση και να καλλιεργει ανθρωπικα ιδανικα. αυτοι συνηθως ηταν εκεινοι που απογοητευονταν και θυμωναν πιο πολυ απ ολους. κι αυτο γινοταν οταν ο λυκος της στεπας εφερνε σ'επαφη τη διπλη και διχασμενη του φυση με τα πεπρωμενα των αλλων ανθρωπων.'

-Ερμαν Εσσε, 'Λυκος της Στεπας'-

γιατι μονο λυκος? γιατι μονο ανθρωπος?