Παει και το '14.. (ενταξει, αλλο ηθελα να γραψω)

       Σκεφτεσαι οτι ολη η ζωη σου χωριζεται σε φασεις που εμφανιζονται την ωρα που πρεπει, αφηνουν αυτο που χρειαζεσαι και δινουν τη θεση τους σε μια καλυτερη.

Σκεφτεσαι τον εαυτο σου τα τελευταια 4 χρονια. Περα απο τα κοινωνικοοικονομικα, περνουσες ωραια. Κι ομως..Ολο τρωγοσουν με τα ρουχα σου και ησυχια δεν ειχες. Παντα αυτη η αισθηση του ανικανοποιητου. Αλλα τοτε νομιζες πως απλα ηθελες κι άλλα. Οχι υλικα βεβαια, αλλα κι άλλα. Να δεις κι άλλα, να κάνεις κι άλλα. Το 'ριχνες στην αχαριστη φυση του ανθρωπου και παραδεχοσουν την απληστια σου.

        Ομως.. Ομως δεν ειχες καταλαβει πως αυτο που σ'ετρωγε ηταν εκεινη η κοσμογονικη Ευα που πιστευε οτι θα γνωρισει τον κοσμο μεσα απο την 'αλλοτριωση'. Το προβλημα ομως ηταν οτι εσυ δεν ησουν αυτη. Μπορει να περνουσες ωραια, αλλα ολες αυτες οι αποψεις , ολες αυτες οι θεσεις, δεν ηταν εσυ. Πανω στη ζαλαδα του 'εχω παρει φορα και δεν με σταματαει τιποτα' ομως, γελουσες μ'αυτες και σιωπηλα καποιες φορες ισως και να τις υιοθετουσες. Και πανω που πιστευες οτι θα ενιωθες πιο ελευθερη πια, χωρις τα προηγουμενα κωλυμματα σου, τωρα νιωθεις και ανησυχη και αναισθητη. Νομιζεις πως η Ευα θα σου δειξει τη ζωη, τη στιγμη που αυτο που ηθελες πραγματικα ηταν να υπερβεις τη ζωη. Να βρεις αυτο το κατι που σε ξεπερναει και μεσα του συναντας τον εαυτο σου. 

          Και ξαφνικα μπαινουν στη ζωη σου ανθρωποι που η Ευα δεν πολυγουσταρει ισως γιατι βλεπει πως αν στεργιωσουν, κινδυνευει η παντοκρατορεια της πανω σου.

Ομως κατι τους κραταει εδω. Και σιγα σιγα σου ανοιγουν ολα τα παραθυρα της ψυχης σου για να παρει αερα, σου καθαριζουν τη σαβουρα απο τα ματια και σου δινουν ολα τα απαραιτητα τρανταγματα για να βρεις τον εαυτο σου.

Που δεν ειναι η Ευα.

Γι αυτο δεν ειχες ησυχια.

Γι αυτο τρωγοσουν.

Γιατι ησουν τοσο μακρυα απ' αυτα που ειχες πραγματικα μεσα σου, αυτα που ηθελες κι αναζητουσες. Και ξαφνικα συνειδητοποιεις οτι το ανικανοποιητο που ενιωθες, δεν ηταν επειδη ηθελες ΚΙ 'ΑΛΛΑ, αλλα επειδη ηθελες ΆΛΛΑ. 

Και τωρα τα βρηκες.

Και ξαφνικα ολα βγαζουν νοημα..

"και σκεφτομαι πως ισως πια μπορω να γραψω εναν στιχο αληθινο.."

και καπως ετσι βγαινει το '14, μ'ενα χαμογελο αλλοιωτικο απο τα προηγουμενα, πιο δικο μου..

                                                           :)

Απ' αυτα τα περιεργα

Νομίζω οτι είναι απ' τις φορες
που οσα σκεφτομαι
ειναι ο πιο δυσνοητος τροπος
να περιγραψω αυτα που θελω να πω.

 'καθενας πλεκει τις στιγμες του στεφανι' 

τραγουδα μου εσυ οσο θες, να γραφω εγω για σταγονες.
"σταγονες βροχης ή δακρυα"
Θυμαμαι καποτε, που ολες οι σταγονες ηταν ιδιες.
Τελος παντων, λησμονημενες εποχες.
Να που τωρα εμαθα να τις ξεχωριζω πια.
-ενταξει, τις περισσοτερες φορες τουλαχιστον.
και το μονο που μενει
ειναι ενα μεγαλο κοριτσι με παιδικη ψυχη
να ψαχνει λιγες βροχινες σταγονες
να ποτισουν τις σιωπες της
μηπως και ανθισουν.

κι ολα αυτα ακουγονται τοσο αχαριστα απ'το δικο μου στομα.
Ας μου φερει τελος παντων καποιος, μια μαυρη κορδελα.
θελω να τυλιξω κατι ευτυχισμενες στιγμες που με γυροφερνουν.
Οχι τιποτε αλλο, αλλα ειμαι μια ντραμα κουην
και δεν μπορω τη τοση ευτυχια.
Ειναι βλεπεις αυτη η αισθηση
πως καπου -οχι πολυ μακρυα- με περιμενει μια καταστροφη.
Μην αργησω και φυγει.
Κι αν δεν τη βρω, δε βαριεσαι. Θα τη φτιαξω βρε αδερφε.

*κι ακομα δεν καταλαβα, γιατι ο,τι γραφω ειναι ποτισμενο με  βροχη

απ αυτα τα βροχερα

Εξω εχει απ αυτες τις μουνταδες
με τη σιγανη βροχη
που θα βλεπαμε απο τις μαξιλαρες στο σαλονι
διαβαζοντας Δημουλα, Λειβαδιτη κ Αναγνωστακη.
Μ'αυτη τη σειρα.

Και ειναι που εχω τοσα πολλα καλα, διαφορετικα, νοσταλγικα, νευριασμενα να φωναξω
αλλα δεν θελω να τα πω ψιθυριστα στο αφτι αυτου του μπλογκ.
Δεν θελω να του τα πω ρε παιδι μου.
κι ετσι μενει να με κοιταζει περιμενοντας.
κ εγω -οπως παντα- βρισκω κατι να ψελλισω, αλλα δεν ειναι κ πολυ σχετικο
οποτε αφηνω τη βροχη να ποτισει αυτες τις διαολεμενες σιωπες που φυτευω τοσους μηνες εδω μεσα
μπας κ βλαστησουν.


ρε συ χρυσακι, πως λεγοταν το τραγουδι που μου ειχες στειλει κ πηγαινε καπως ετσι..

'Africa my love,  
I've been dreaming for a long time to see 
your landscape again for a long long trip
Africa my love'

καρμικο.

φιλια ρε!

Χρυσοσκονη.

Εψαξα μεσα μου τη πιο δυνατη αναμνηση.
Δεν χρειαστηκε πολυ ωρα.
Ηταν εκει, μπροστα μπροστα λες κ ηξερε οτι θα την αναζητουσα.
Την επιασα τρυφερα κ την εβγαλα  εξω.
Προσπαθησα να την ανοιξω, μια περιεργεια διαολεμενη καθοδηγουσε τα χερια μου.
Δεν σκεφτομουν τιποτα αλλο. Ηθελα μονο να δω πως ειναι απο μεσα οι αναμνησεις
Να βρω τη πρωτη υλη τους
Και ποιος ξερει, ισως ετσι καταλαβαινα
πως καταφερνουν να ριζωνουν για παντα στις ανασες μου.

Ηταν στρογγυλη κ λιγο βρεγμενη.
Μυριζε αλμυρα.
Καθολου ευπλαστη. Πιο σκληρη κ απο βεβαιοτητα, δεν δεχοταν ουτε αποτυπωματα επανω της.
Κρατωντας τη απο τη μια μερια κ τραβωντας τη απο την αλλη, δεν καταφερα κ πολλα πραγματα
Μονο λιγες φυσαλιδες  πεταχτηκαν απο μεσα της
και κοιτωντας με γεματες αναποληση, γελασαν ειρωνικα.

Θυμωσα.
Την αφησα πανω στο γραφειο κ ετρεξα στο σαλονι.
Επιασα γρηγορα 2 ξινες πραγματικοτητες που εχω παντα προχειρες
σε περιπτωση που τυχει να κανω ονειρα
και ετρεξα στο δωματιο.
Ηταν ιδιαιτερα χοντροκομμενες, θα την εκαναν τη δουλεια τους.
Με ενα χαιρεκακο χαμογελο ζωγραφισμενο στα χειλη
εβαλα τη μια κατω απ την αναμνηση κ την αλλη απο πανω
και με μια δυνατη κ κοφτη κινηση
την εσπασα.

Και σ'αυτο το σημειο της ιστοριας ειναι που το χανω.
Πριν προλαβω να χαρω τη νικη μου,
κυματα ολοκληρα γεματα αμλυρα, μυρωδιες κ ηχους γνωριμους
πεταχτηκαν επανω μου απο κει που ηταν πριν η αναμνηση.
Πριν προλαβω να ανοιγοκλεισω τα ματια μου κ καταλαβω τι συνεβη,
εξαφανιστηκαν.
Στα δευτερολεπτα που ακολουθησαν, κοιταξα τα χερια μου, τον κορμο μου, τα μαλλια μου.
Ημουν γεματη χρυσοσκονη.
Παραδοξα στεγνη μετα τα τοσα κυματα,  αλλα γεματη χρυσοσκονη.
Εψαξα να δω που πηγε η αναμνηση, ή εστω ενα κομματι της, αφου την ειχα σπασει..
Τιποτα.
Το μονο που βρηκα αναμεσα στις δυο πραγματικοτητες,
ηταν κ παλι χρυσοσκονη.

μια βροχη

Ανοιξε ο ουρανος.

Προλαβες να κοιταξεις μεσα του;

Εγω ναι.

Ειδα Εκεινον,
     
         να κλαιει με ληγμους

                 μια ανελεητη βροχη

για να ξεπλυνει αυτη τη  σαπια πλαση.

Αλμύρα

Μυρισα λιγο την αλμυρα.
Δεν κολυμπησα μεσα της, απλα τη μυρισα.
Το κυμα ηρθε κοντα μου.
Εκατσα σε σχετικα ασφαλη αποσταση για να μη βραχω.
Μονο για να το μυρισω.
Θυμηθηκα.
Κι αυτο το ιδιο.
Ετσι οπως τα λεγαμε,
εγω πανω στον βραχο τυλιγμενη με σταγονες του
κ εκεινο απο κατω να σκαει στις πετρες, διπλα στα ποδια μου,
μιλουσε για τοτε που κολυμπουσα μεσα του.

Δεν πιστευα οτι τα κυματα εχουν μνημη.
Το ευχομουν κρυφα τη τελευταια φορα που βγηκα απο τη θαλασσα κι ετρεξα μακρυα
ενω αυτο αρνιοταν πεισματικα να παρει ολες τις σταλες του απο πανω μου, θελοντας να μεινει εκει,
εστω κ λαθραια.
Αλλα εγω πηρα μια πετσετα και τις σκουπισα μια μια για να μη μεινει τιποτα.
Τι ελεγα? Α ναι..
Το ευχομουν.
Κι υστερα απο καιρο, τωρα το ειχα μπροστα μου να μου πεταει μικρες φυσαλιδες γεματες λεξεις κ φρασεις δικες μας.
Μικρες, συνθηματικες.
Δικες μας.

Δεν θα σου πω ψεμματα.
Σκεφτηκα να βουτhξω.
Δεν το εκανα.
Ενα 'πρεπει' με εκανε τοτε να φυγω μακρυα
Ενα 'πρεπει' με κανει κ τωρα να καθομαι στωικα στο βραχο και να ακουω το κυμα να σκαει στα ποδια μου, τυλιγμενη με τις σταγονες του.

Πλακα ειχε.
Να το επαναλαβουμε καποια στιγμη.
Χωρις τα 'πρεπει' αυτη τη φορα.


ΥΓ1: εχω μαζεψει 6 βραβειακια ( 1,2,3,4,5,6) κ σας ευχαριστω πολυ!! θα κανω μια αναρτηση για ολα σε λιγες μερες!!

ΥΓ2: περι παρελασεων, εθνικης υπερηφανειας κλπ, αντιγραφω το σχολιο που αφησα στον Νικολα
"εχω χρονια να παω σε παραλαση, οταν ημουν στο σχολειο δεν συμμετειχα ετσι κ αλλιως. αυτη η εξαρση εθνικης υπερηφανειας απο ανθρωπους που σε παρομοιες συνθηκες δεν θα εκαναν το ιδιο μ'αυτους που υποτιθεται οτι τιμουν, μου φαινεται ιδιαιτερα υποκριτικη.."

χτισιμο

Τα γκρεμισαμε ολα. Τα κομματιασαμε. Δεν μας αρεσε η μορφη τους και ειπαμε οτι θα τα φτιαξουμε απο την αρχη.
Μονοι μας.
Θα κολλουσαμε τα κομματια με οποια σειρα θελαμε.
Στην αρχη θα τα φτιαχναμε αστεια για να γελασουμε, αλλα μετα θα παιρναμε το σοβαρο μας υφος, θα τα ξαναγκρεμιζαμε και θα τα συναρμολογουσαμε με συνεση.
Θα τους διναμε ο,τι μορφη μας αρεσε.
Θα τα αλλαζαμε απο το βαθος της υπαρξης τους, γιατι εκει ηταν η ριζα του κακου.
Αν μεναμε μονο στα εξωτρικα τους χαρακτηριστικα, δεν θα ειχε νοημα, θα γινοταν παλι κατι ασχημο.
Ειχαμε πολυ δρομο μπροστα μας.
Τοσα κομματια μικρα, να μπουν στη σειρα -σε οποια σειρα.
Δεν σκεφτηκαμε ομως ουτε στιγμη οτι θα αποτυχουμε. Μεγαλοπνοο σχεδιο, δε λεω.

Δεν βιαζομασταν.
Δεν ειχαμε χωρισει τις δουλειες.
Δεν ειχαμε κανει καταμερισμο εργασιας, πως το λενε.
Θα τα καναμε ολα μαζι. "ολα μαζι κ ολα απο την αρχη", ετσι λεγαμε.
Για να μην υπαρχει 'δικο μου' κ 'δικο σου' στο τελος.
Μονο ΔΙΚΟ ΜΑΣ. Ομορφο, ασχημο, ο,τι κ αν ηταν θα 'ταν ΔΙΚΟ ΜΑΣ.
     
Μια μερα, γυριζοντας στο σπιτι, κατι ελειπε. Καποιος μας ειχε κλεψει κομματια.
Αρκετα.
Σκεφτηκα να τα παρατησουμε. Το ξερεις.
"κοιτα ποσα λοιπουν", σου φωναζα, "δεν εχει νοημα, δεν θα τα καταφερουμε".
"το ευκολο ειναι να βλεπεις τι χωριζει. δεν εχει περισσοτερη αξια να βρεις τι ενωνει?",ειπες ηρεμα και συνεχισες,"θα φτιαξουμε ολα τα κομματια που χαθηκαν απο την αρχη. Μονοι μας. Μαζι. Θα μας παρει περισσοτερο απ'ο,τι υπολογιζαμε, αλλα θα τα φτιαξουμε. Μαλιστα εγω λεω να πεταξουμε κ τα υπολοιπα απο τα παλια. Μη βαλουμε <<καινουριο μπαλωμα σε παλιο υφασμα>>. Ολα απ την αρχη. Ολα μαζι".

Κι ισως μονο ετσι εχει αξια.