'χθεΣημερΑυριο'

διαβαζοντας αυτη την αναρτηση, θυμηθηκα κατι που σκεφτομουν πριν καιρο, σε μια περιοδο εντονης αλλαγης, κυριως στη νοοτροπια κ στο πως θελω τη ζωη μου πια.

Τα πραγματα ειναι απλα. Σημερα ζω το σημερα. οχι το χθες. ουτε το αυριο.

-μα τι λεει τωρα αυτη-
Το χθες το εζησα χθες και τελειωσε η μερα του. Το εχω μεσα μου, ειναι κομματι απο μενα, αλλα περασε. 

Το αυριο θα το ζησω αυριο, οταν ερθει η σειρα του. 

Τωρα ζω το σημερα. απλα.

Εφαγα χρονια αφηνοντας πολλα 'σημερα' να περασουν, χωρις να τα ζω.
Σκεφτομουν και ζουσα ξανα και ξανα τα χθες και μετα ονειρευομουν τα αυριο.

 Κρατουσα την αναπνοη μου μεχρι να ερθει το αυριο.
Ο χρονος μεταξυ 'χθες' και 'αυριο'? Απλα δεν υπηρχε. Τον αφηνα να περνα.
Και εχασα πολλα πολλα σημερα για μερικα αυριο.
'Σημερα' που δεν θα ξαναβρω ποτε.
Ειναι οι μερες-φαντασματα. Δεν υπαρχουν πουθενα στη μνημη μου. Σαν να μην τις εζησα ποτε.
Σαν καποιος να μου φορτωσε μερες που εγω δεν τις εχω δει ποτε πραγματικα. Με τρομαζει αυτο.

Αν με ρωτουσες τοτε πως θα ηθελα να ειμαι 'αυριο' (σε λιγες μερες, σε λιγους μηνες, σε λιγα χρονια, για ολη μου τη ζωη), ειχα ενα στανταρακι να σου πω. Ενα σταναρακι και πολλα σχεδια. 

Τα σχεδια δεν με κρατουσαν πισω. Το στανταρακι με κρατουσε ομως.

Αν θες να με ρωτησεις κατι φιλε μου, ρωτα με τι θελω να κανω σημερα. ποιον θελω να δω, ποια αγκαλια  ονειρευομαι. Σημερα.
Το χθες σου μαζι μου δεν σου δινει free pass για το αυριο μου.
Μπορει να σου δωσω κι ενα 'σημερα'.
Το μεθαυριο μου ομως..
Το μεθαυριο μου κερδισε το..
Κερδισε το.

Ας μη ξεχναμε ομως το πιο σημαντικο, το εγραψα και στο σχολιο,

ακομα και στις λεξεις τους, το τελος του ενος ειναι η αρχη του αλλου 

"χθεΣημερΑυριο"...

ενα καλοκαιρι ηρεμο που ακομα δεν εχει αφησει την αλμυρα του να φυγει απο πανω μου

ενα καλοκαιρι ησυχο, χωρις αμφιταλαντευσεις και μπερδεμενα μυαλα

ενα καλοκαιρι με χαμογελα και παιδικα λογια απο μεγαλιστικες φωνες.

ενα καλοκαιρι που τα ειχε ολα, αλλα ισως ελειπε κατι μικρο.

 Ξεχασμενες λεξεις πηραν ανασα και παλι απο τα χειλη μου.
     οχι με την ιδια ενταση.
Με μια ηρεμια να τις αγκαλιαζει.
Συναισθηματα στολισμενα με φορεσια αλλης ηλικιας.
Τοτε που δεν χρειαζεται η ενταση.
Τοτε που δεν χρειαζεται η καταστροφη.
Μονο η ηρεμια.
Συνοδευονται απο μια ζεστασια και μια ασφαλεια,
μια σιγουρια κι ενα χαμογελο.
Χερια που ειναι παντα εκει, απλωμενα για σενα,
που σου φερνουν ο,τι ζητησεις, πριν το ξεστομισεις.
Μονο για να σε δουν να γελας.


(Κι ομως, το ξερω,
μου λειπουν κι εκεινες
οι αλλες
οι συνοδευομενες απο κοφτες ανασες και δυνατους χτυπους
αυτες που ακολουθουνται παντα απο μια καταστροφη.
Αλλα χαλαλι.
Να 'χουμε να θυμομαστε.)

Και ειναι αραγε η απληστια του ανρθωπου, που ενω τα εχει ολα ψαχνει ενα χρωμα πιο εντονο μεσα στις απαλες αποχρωσεις του πινακα του?
Ή ειναι απλα η αναζητηση αυτου που δεν χρειαζεται προσαρμογη για να ταιριαξει στο σχημα του κενου που ηρθε να συμπληρωσει?

Κι οταν αυτο ειναι ετοιμο, προθυμο να αλλαξει χιλιαδες σχηματα για να χωρεσει σε οποιοδηποτε κενο το τοποθετησεις,  το δεχεσαι?
δεχεσαι να αλλαξει για σενα?

"γιατι εγω ξερω ενα παγκακι

γνωριζω τον περιπτερα

πινω τη μπυρα απ'το κουτακι

κι ειμαι απο τα καλα παιδια..'