Γρηγορα πραγματα..

Πασχω απο παντελη ελλειψη εμπνευσης.
Τιποτα. Μηδεν. Νουλ. Κενο. Πως το λενε?!!
Εχω να γραψω ποιημα εδω και μεεεερες. Για παραμυθι, μη ρωτας καν.
Απο ιδεες κατι παει κι ερχεται, αλλα μεχρι εκει.
Δεν ξερεις ποσο εκνευριστικο μπορει ειναι αυτο.
Ξεκιναει και η εξεταστικη σε λιγο. Ζω ενα δραμα σου λεω.

Οι τελευταιες μερες ωστοσο ειναι πολυ ενδιαφερουσες.
Ας το ξεκινησω αλλιως ομως.
Αν με ρωτουσες περσυ τετοιες μερες πως φανταζομαι τη ζωη μου σε 5-10 χρονια (και παραπανω να εβαζες, παλι το ιδιο θα σου απαντουσα), ειχα πολλα να σου πω υπο μορφη σχεδιων και πλανων, αλλα μονο 2 στανταρακια.
Αν με ρωτησεις σημερα, εχω να σου πω μονο τα σχεδια και τα πλανα. Φαντασου.

Αυτο το για παντα και το αλλο, το ποτέ, ειναι τοσο σχετικα τελικα.
Ανθρωποι που δεν φανταζοσουν ποτε τη ζωη σου χωρις αυτους, οχι γιατι δεν μπορουσες, αλλα γιατι δεν ηθελες,
ανθρωποι που 'στις δανεικες τις προσευχες πονουσαν για τις δικες σου τις πληγες'.
ανθρωποι που οχι μονο δεν χρειαζοταν να τους μιλησεις για να σε καταλαβουν, αλλα καλα καλα δεν χρειαζοταν ουτε να σε κοιταξουν,
που μπορουσαν να διαβασουν ακομα και τις σιωπες σου και εφτανε να ηξερες πως απλα ειναι εκει -ασχετα απο το αν τους μιλουσες/τους εβλεπες η οχι- για να περασουν ολα,
τωρα τους πετυχαινεις καπου στο κεντρο, γυριζεις το κεφαλι απο την αλλη και προσπερνας γρηγορα, κανοντας οτι δεν τους ειδες.
'ποτε δεν ξερεις πως τα φερνει η ζωη'.
Ναι ναι, αλλα μερικα πραγματα δεν τα φερνει η ζωη, εμεις τα φερνουμε.
Αυτο ειναι το προβλημα. Αν τα εφερνε η ζωη, θα τα ριχναμε ολα πανω της και εμεις θα το παιζαμε αγγουρια.
Αλλα εμεις τα φερνουμε. Και τα καλα και τα καλα. Εμεις τα φερνουμε.
Μπορει μονο εγω, μπορει μονο εσυ, μπορει και οι 2.
Ακομα κι αν αλλο πηγαιναμε να κανουμε και αλλο καναμε τελικα.
Ποιος φταιει?
Το αγγουρι.
Ε ποιος φταιει μωρε? ολοι φταιμε. Μη με πρηζεις.

Ξερεις τι καταλαβα εγω τελικα?
Οτι το για παντα και το ποτε, ειναι οντως για παντα ή ποτε, οταν το λες αφου εχουν ολα περασει.
Ξερεις τι εννοω.
Οταν τον εχεις τον αλλο στη ζωη σου και λες για παντα ή ποτε, -ειτε σε συναισθηματα ειτε σε καταστασεις- συνηθως καταληγεις να τα παιρνεις πισω μετα.
Οταν ομως κατι εχει περασει, οταν εχουν φυγει τα νευρα, η πικρα, η στεναχωρια και ολα τα συναφη, τοτε μονο μπορεις να πεις για παντα ή ποτε και οντως να ειναι ετσι.
Γιατι?
Γιατι τοτε τα βλεπεις πιο καθαρα.
Και τοτε οι ιδιοι στιχοι παιρνουν αλλη ερμηνεια..
Καποτε τους ελεγες σαν υποσχεση. Τωρα μοιαζουν περισσοτερο σαν 'κιτρινο γραμμα στο συρταρι', σαν γραμμα χωρισμου στο μαξιλαρι.

'However far away, i will always love you
However long i stay, i will always love you
Whatever words i say, i will always love you
I will always love you..'

Για αλλους λογους βεβαια.
Αλλα παντα θα ειναι μεσα σου για ο,τι σημαιναν στη ζωη σου.
Για ο,τι σου εμαθαν.
Και ετσι πρεπει.
Οι αφορισμοι ειναι βλακειες.
Και τωρα μη πας να σκεφτεις αν εννωω ερωτες η φιλιες.
Εννοω και τα δυο.

Και θυμασαι τους στιχους..
'γυρνα, στα ματια κοιτα και πες μου
εχεις κρυμμενα πολλα, ξερεις πολλα απ'το χθες μου
επιμονα γινατια, πολλα κομματια
αλλα διαχυτα σκορπια κι αλλα κρυφα απ'τα ματια
μα εγω σε νιωθω κι οσα νιωθω δεν τ'αφηνω να φυγουν
γερναω και τραγουδαω με οσα διαλεξαν να μεινουν
ο,τι αγαπησα εχασα, με δακρυ το ποτισα
ειδα πολλα να αλλαζουν και αρρωστησα
και τωρα που μιλαω ειμαι αρρωστος ακομα
..
δεν κοιταω πισω, κραταω το βημα σταθερο
μη σου μοιαζει απλο, σ'αλλους θα φαινεται βουνο
δεν ζηταω γιατρεια, δεν την εχω αναγκη
..
χαμενο τρενο, ο,τι γνωρισα ξενο κι αν επιμενω
να που ακομα ξεμακραινω
η ζωη χαρτι καμμενο
και ξεμμενω ενα παιδι φοβισμενο

ζουσα για χρονια πολλα με ενα ονειρο ανταμα
ποτισμενο με μυστηριο και κοκκινο βαμμα
..
ψευδης διαδοση, καποιος μου ειπε λαθος ωρα
μα τι ψαχνεις τωρα, εμενα μ'επιασε η μπορα
ο βασιλιας μαλακες τη γλιτωσε απ'το βελος του
ταξιδεψα στο απειρο και εφτασα στο τελος του
ως το τελος θα μεινω εδω και θα 'μαι χυμα
ρε κουφαλα, δεν το κουνησα βημα
ησυχαζει η νυχτα, ακου τη σιωπη
σου μιλαει παντα χωρις ποτε να ακουστει
αφου φωναζεις συνεχως, ηρθε η ωρα να σωπασεις
η σειρηνα ειναι η αρχη της τελευταιας πραξης
κερναω σε εναν τοιχο τ'αντιο
τελευταια σελιδα απ'το σκισμενο μου βιβλιο
περασε η ωρα, νιωθω πως δεν προφταινω
οσο κι αν πλησιαζω στο τελος ξεμακραινω
πεφτει η νυχτα σαν ενα αστερι χαμενο
να'μαι παλι, σ'ενα σταθμο περιμενω..'
(Γυαλινη Σφαιρα)

Μια νυχτα πριν τη πρωτοχρονια μπροστα στο τζακι..

Αργα το βραδυ.. Αγαπημενη ωρα.
Βαζω τη γιαγια και τον παππου για υπνο, παιρνω λιγο κρασι και παω στο σαλονι, διπλα στο τζακι.
Ησυχια..
Ζεστο σπιτι..
Το μονο φως, αυτο της φωτιας που πεφτει πανω στα χριστουγεννιατικα στολιδια κοντα στο τζακι και τα κανει να λαμπουν.
Ο μονος ηχος, αυτος των ξυλων που καιγονται.
Βγαινω εξω να φερω λιγα ξυλα για μετα. Γυριζω. Ανοιγω τη βαρια ξυλινη πορτα. Με χτυπα στο προσωπο η ζέστη και η ομορφη μυρωδια του ξυλου που καιγεται, ενω ακομη η πλατη μου ειναι εξω.
Ξαπλωνω στον καναπε.
Πινω λιγο κρασι.
Αρχιζω να σκεφτομαι τη χρονια που αφησα πισω.
Αυτα που αφησα πισω. Αυτα που βρηκα μετα.
Χαιρομαι που αφησα εκεινα πισω. Χαιρομαι που βρηκα τα αλλα μετα.
Δεν θα αλλαζα τιποτα.
Θυμαμαι τις προηγουμενες χρονιες, τις ιδιες γιορτινες μερες. Παντα πηγαινα στο χωριο τοτε γιατι ηθελα να φυγω μακρυα, να ηρεμησω μεσα μου. Παντα μελαγχολικες αυτες οι μερες. Παντα για τον ιδιο λογο.
Οχι φετος.
Αποψε ειχα να σκεφτω ομορφες στιγμες, χαμογελα, τραγουδια, γελια.
'ποσο χρονο εχασα..', ψυθιριζω.
Λιγο κρασι ακομα.
Δεν πειραζει. Ετσι επρεπε να γινει.
Χαμογελο.
Γουλια.
Κλεινω τα ματια χαμογελωντας ακομα. Γυριζω το προσωπο μου στο τζακι. Μου ζεσταινει το προσωπο.
Ακουω τη φωτια.
Αλλη μια γουλια. Ακομα χαμογελαω ασυναισθητα.
Σιγοτραγουδαω.. 'τους ανθρωπους της ζωης μου καθησα να τους μετρησω, τους παροντες, τους αποντες, κανα-δυο περαστικους..οσους αφησαν σημαδι, οσους πηρε το σκοταδι, τους εκεινους, τους τυχαιους, τους πολυ προσωπικους.. φιλιες και αγαπες που πηραν οι δρομοι..μποεμ καλλιτεχνες, παιδια με γραβατες..αγαπες που εμοιαζαν να 'χουν αξια και αλλες που ξεμειναν στη χειραψια..'
Κι ακομη χαμογελαω. Ποσα εζησα σε μια χρονια.
Δεν μετανιωνω για τιποτα. Δεν θα αλλαζα τιποτα. Τιποτα.
Αλλη μια γουλια.
Ακομη το τζακι μου ζεσταινει το προσωπο.
Ακομη χαμογελαω.
Ακουω τη φωτια.
Σκεφτομαι 'καλα ολα αυτα φανιτσα, αλλα ain't no love in the heart of the city'.
Και θυμαμαι κατι. Στραβωνω λιγο το στομα. 'άλλα θελω κι άλλα κανω, πως να σου το πω'..
Κι αν δεν νιωθεις, δεν εχει αξια...
Αλλη μια γουλια.
Ακουω τη φωτια..
'Πριν σκοτεινιάσει απόψε ο ουρανός,
τα κρίματα σου μάζεψέ τα και ρίχτα.
Όσο θα καίγονται, θα δίνουνε φως
στην πιο μεγάλη νύχτα..'
Κοιταω το τζακι.
Ακουω τη φωτια.
Το κρασι τελειωσε.
Τα ματια μου κλεινουν ασυναισθητα και ερχεται ο πιο ηρεμος υπνος..

'και βιαζεσαι γιατι ξερεις πως αποψε ο ουρανος θα σκοτεινιασει και θα μοιαζει μαγικος..'


(κι ολα αυτα επειδη ο ασωτος μιλησε για 'κρασι και τζακι' και τα θυμηθηκα!!)

Kαλη χρονια ντε!

"Ελα που εισαι."





Καλη χρονια λεμεεεε... ;-)